Θέλουμε να έχουμε επιτέλους δημοκρατία ή όχι;

Τις τελευταίες μέρες τα κόμματα του μνημονίου παλεύουν αγωνιωδώς να αποφύγουν τη διάλυσή τους. Πλέον, όλοι γνωρίζουν ότι τα μέτρα που υποστηρίζουν ήταν άδικα και πολύ σκληρά, κάτι που η ίδια η Μέρκελ και ο Γιώργος Παπανδρέου το έχουν ήδη παραδεχτεί δημοσίως(1)(2). Επίσης, γνωρίζουν πως στην περίπτωση επαναληπτικών εκλογών θα υποστούν νέες απώλειες και ενδεχομένως αυτό θα είναι το πολιτικό τους τέλος. Σημαντικό ρόλο σε αυτήν την περίπτωση παίζει η μεγάλη άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, που ενδέχεται να βγει πρώτο κόμμα στις επόμενες εκλογές. Ήδη, η δεύτερη θέση έχει οδηγήσει τη συντριπτική μερίδα του ελληνικού λαού να θέλει να μάθει ποιες είναι οι επίσημες θέσεις αυτού του κόμματος στα σημαντικά θέματα που ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία(3).

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον προξενεί ότι σε αυτές τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ βγήκε πρώτος σε όλα τα μεγάλα αστικά κέντρα. Είναι ένα ζήτημα που θα πρέπει να μελετηθεί από τους κοινωνιολόγους. Οπωσδήποτε, μεγάλο ρόλο για αυτό θα πρέπει να διαδραμάτισε η κοινωνική δικτύωση, το ίντερνετ και η δυνατότητα εναλλακτικής ενημέρωσης που προσφέρει αυτό. Διότι, αν κάποιος θελήσει να κάνει μια πρόχειρη έρευνα πάνω στις διαφορές πληροφόρησης μεταξύ των συμβατικών μέσων επικοινωνίας και του ίντερνετ θα διαπιστώσει ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά, κυρίως στην ποιότητα και την κυβερνητική εξάρτηση. Έτσι, παρατηρούμε ότι τόσο οι εφημερίδες όσο και η τηλεόραση και το ραδιόφωνο υποστηρίζουν συστηματικά, απροκάλυπτα και κατά κόρον τις κυβερνητικές θέσεις και επιτίθενται κατά των αντιμνημονιακών κομμάτων χρησιμοποιώντας μάλιστα επιστημονικές τεχνικές που επηρεάζουν την ψυχολογία της μάζας ωθώντας την κοινή γνώμη προς τη μεριά που αυτά θέλουν. Σπείρουν τον φόβο, τον πανικό, την ανασφάλεια, την αμφιβολία και μεγεθύνουν τα προβλήματα και τις αρνητικές τους επιπτώσεις. Παράλληλα, πνίγουν οποιεσδήποτε φωνές προτείνουν εναλλακτικές λύσεις και επιπλέον θέτουν εκβιαστικά διλήμματα. Στο δικό τους πεδίο, αυτό της τηλεόρασης, του ραδιοφώνου και του έντυπου τύπου κατορθώνουν να μαγνητίσουν τον τηλεθεατή, ακροατή ή αναγνώστη, να παίξουν με τα αρχέγονα ένστικτα επιβίωσής του και εντέλει να του εμφυτεύσουν τη δικιά τους θέση με σκοπό "να τον σώσουν από την καταστροφή". Εκεί, όμως, που αυτή η τακτική δεν μπορεί να ευοδώσει είναι το αχανές και ευτυχώς ελεύθερο πεδίο του Ίντερνετ. Δεν θα ήταν καθόλου άστοχο να ισχυριστούμε ότι το Ίντερνετ, με εξαίρεση την Κίνα, τη βόρεια Κορέα και κάποιες άλλες χώρες, είναι ό,τι πιο δημοκρατικό υπάρχει σήμερα στον κόσμο. Ο αναγνώστης μπορεί άμεσα να πει τη γνώμη του και να κάνει διάλογο διαδραστικά με μια μεγάλη μερίδα κόσμου, χωρίς λογοκρισία, μέσα σε μια θάλασσα πολυφωνίας. Αν, μάλιστα, έχει τη θέληση, μπορεί να ψάξει περισσότερες πληροφορίες άμεσα και να διασταυρώσει την αλήθεια. Και εδώ μπορούμε να ισχυριστούμε, ότι ο μέσος αναγνώστης του Ίντερνετ αποκτά σε μεγαλύτερο βαθμό σε σχέση με τον μέσο συμβατικό αναγνώστη εκείνες τις μεθόδους κριτικής αξιολόγησης της πληροφορίας που του επιτρέπουν να διαμορφώνει πιο ολοκληρωμένη και έγκυρη άποψη για τα γεγονότα.

Αλλά ας επανέρθουμε πίσω στο ζήτημα μιας οικουμενικής κυβέρνησης που ζητούν τα κόμματα του μνημονίου κατηγορώντας τα αντίστοιχα αντιμνημονιακά κόμματα, και κυρίως τον ΣΥΡΙΖΑ, ότι δηλαδή η "αδιάλλακτη στάση τους οδηγεί τη χώρα σε ακυβερνησία και άμεσα στην καταστροφή". Ζητούν, λοιπόν, μια οικουμενική κυβέρνηση με απολύτως μνημονιακό πρόγραμμα, την ώρα που τα μνημόνια έχουν αποτύχει παταγωδώς(4). Παίζουν για μια ακόμα φορά με την ψυχολογία της μάζας, χρησιμοποιώντας τεχνικές καταστροφολογίας και πανικού. Μα πάνω από όλα, ζητώντας από τα αντιμνημονιακά κόμματα να αλλάξουν τις προγραμματικές τους θέσεις που με βάση αυτές τα ψήφισε ο πολίτης, θέτουν ένα σημαντικό ζήτημα δημοκρατίας. Παρακάμπτουν, δηλαδή, τη βούληση μιας σημαντικής μερίδας του ελληνικού λαού που θέλησε να εκφράσει το δημοκρατικό της "πιστεύω" μέσα από αυτά τα κόμματα και τις προεκλογικές προγραμματικές τους θέσεις και επιχειρούν ως μονάρχες ή δικτάτορες να περάσουν τις δικές τους θέσεις θέτοντας σενάρια καταστροφολογίας. Σε αυτό το σημείο μπορεί κανείς να διαπιστώσει πλήττεται σοβαρά η βασική αρχή της δημοκρατίας, ότι δηλαδή "η εξουσία πηγάζει από τον λαό". Και όχι μόνο αυτό: Ενώ η αλλαγή των προγραμματικών θέσεων ενός κόμματος πέρα από καταστρατήγηση της δημοκρατίας είναι και προσβολή της λαϊκής βούλησης και επιβάλλει άμεσες εκλογές, τα μνημονιακά κόμματα προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο: Ότι, δηλαδή, για να μην έχουμε εκλογές, κάποια κόμματα έχουν το δικαίωμα να αλλάξουν τις προγραμματικές τους θέσεις - να αγνοήσουν δηλαδή τον λαό - και να κάνουν αυτά που αυτά νομίζουν ή θέλουν με τη δική τους βούληση. Σε αυτήν την περίπτωση, η εξουσία που έπρεπε να πηγάζει από τον λαό, αφαιρείται από αυτόν και προσαρτάται στους κομματικούς μονάρχες υπό το πρόσχημα της "εθνικής σωτηρίας" ή της επιτηδευμένης αντίληψης ότι "ο λαός δεν μπορεί να αποφασίσει για κρίσιμα θέματα που αφορούν την επιβίωσή του".

Αν κοιτάξουμε την παγκόσμια ιστορία και εστιάσουμε στις περιπτώσεις όπου μια χώρα αναγκάστηκε να έχει επαναληπτικές εκλογές θα παρατηρήσουμε ότι επί το πλείστον τα σενάρια καταστροφής είναι άκρως υπερβολικά και πλήρως υποκειμενικά, εξυπηρετούν δηλαδή ιδία και όχι εθνικά συμφέροντα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι οι πρόσφατες εκλογές του Βελγίου το 2010, της Ολλανδίας το 2010 και πολλών άλλων χωρών. Η ιστορία μας έχει δείξει ότι πάντα υπάρχει ένας σεβασμός των άλλων χωρών απέναντι στη χώρα μέχρι αυτή να αποκτήσει έγκυρη και δημοκρατική κυβέρνηση, όσος χρόνος και αν απαιτηθεί για αυτό. Βέβαια, κατά την ψήφιση του δεύτερου μνημονίου, ο νυν αρχηγός του ΠΑΣΟΚ είχε υποστηρίξει ότι "κουμάντο δεν κάνουν πλέον τα κράτη, αλλά οι αγορές". Αλλά και σε αυτήν την περίπτωση, κανένας δανειστής δεν θα ρίσκαρε μια πραγματική χρεοκοπία της χώρας που θα οφείλονταν σε γεγονότα που θα λάμβαναν χώρα στο μεσοδιάστημα επαναληπτικών εκλογών. Δεν είναι αυτό το πρόβλημά των δανειστών αυτή τη στιγμή. Το πραγματικό τους πρόβλημα είναι ότι μπορεί να υπάρξει κάποια στιγμή στην Ελλάδα μια κυβέρνηση που να έχει το ύψος και το ανάστημα να διαπραγματευτεί επί ίσοις όροις απέναντί τους και να τους χαλάσει το ξεπούλημα της χώρας όπως το έχουν σχεδιάσει ως τώρα. Από την άλλη πλευρά, το πρόβλημα της Ελλάδας είναι ότι εδώ και πενήντα χρόνια δεν έχει αποκτήσει πρωτογενές πλεόνασμα και ανάπτυξη, με συνέπεια να είναι διαρκώς υπό καθεστώς χρεοκοπίας (βλέπε Πτώχευση και ανάκαμψη)(5).

Επίσης, ας συνειδητοποιήσουμε όλοι μας ότι το ουσιαστικότερο πρόβλημα της χώρας μας είναι η ΑΝΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ σε όλους τους τομείς είτε πολιτικούς είτε κοινωνικούς. Και για να επανέλθει η αξιοπιστία, χρειάζεται οι πολιτικοί να μην λένε ψέματα, να μην κάνουν κωλοτούμπες και να τηρούν στο έπακρο το προεκλογικό τους πρόγραμμα, διότι με βάση αυτό τους ψηφίζει ο λαός. Αν θέλουμε να μας λογαριάζουν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, τότε θα πρέπει να μάθουμε να είμαστε "στιβαροί και συνεπείς ανάμεσα στα λόγια και τις πράξεις μας". Μάθαμε τόσα χρόνια να ανεχόμαστε τη διπροσωπία, την καταπάτηση της αλήθειας, την καταστρατήγηση της δημοκρατίας εξαιτίας της ασυνέπειας των κομμάτων να πραγματοποιήσουν τις προεκλογικές τους δεσμεύσεις, τις "κουμπαριές" και το ξεπούλημα της ψήφου μας. Είναι καιρός να το σκεφτούμε πως, όπως η εξουσία πρέπει να πηγάζει από τον λαό, έτσι και όλες οι αρχές και οι αξίες που μας οδηγούν ψηλά ως ανθρώπους και ως κοινωνία είναι επιτακτική ανάγκη να πηγάζουν επίσης από αυτόν.

Τέλος, θα ήθελα να αναφερθώ στον ΣΥΡΙΖΑ. Κατά την άποψή μου, αν θέλει να εκλεγεί πρώτο κόμμα στις επαναληπτικές εκλογές, τότε είναι ανάγκη συνεργαστεί με όλα τα κόμματα της αριστεράς προεκλογικά και όλοι μαζί να προτείνουν πρακτικούς τρόπους για να μπει η χώρα στην ανάπτυξη. Μόνο του αυτό το κόμμα δεν θα μπορέσει να τα καταφέρει να κυβερνήσει. Παρ' όλα αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσίασε στο προεκλογικό του πρόγραμμα ξεκάθαρες απόψεις, κυρίως αντιμνημονιακές και κοινωνικής προστασίας, και με βάση αυτές τον ψήφισε ο λαός. Το να ζητούν τα άλλα κόμματα να τις αλλάξει είναι προσβολή κατά της δημοκρατίας και κατά των ανθρώπων που θέλουν να εκφράσουν το δημοκρατικό τους πιστεύω μέσα από αυτό το κόμμα. Ποια είναι η λύση στην περίπτωση ασυμφωνίας; Μα φυσικά νέες πολιτικές συναντήσεις, ζυμώσεις και συζητήσεις, επαναδιατύπωση των προεκλογικών προγραμμάτων των κομμάτων και νέες εκλογές με σκοπό ο λαός να αποφασίσει τι θέλει. Όσο και αν κρατήσουν αυτές, όσες φορές και να γίνουν. Αλλά, απέναντι σε όποιο κόμμα κάνει από εδώ και εμπρός κυβέρνηση, ο λαός οφείλει να είναι άκρως αυστηρός απέναντι του και ειδικά στην τήρηση των προεκλογικών δεσμεύσεων. Γιατί, εντέλει, είναι καιρός να ασχοληθούμε και με τη δημοκρατία σε αυτήν τη χώρα.


Πηγές - Αναφορές

1. Μέρκελ: Το μνημόνιο ήταν τόσο σκληρό για λόγους παραδειγματισμού, του Χρήστου Δεμέτη, από το www.news247.gr, 11/5/2012.
2. Παπανδρέου: Ήμασταν το πειραματόζωο, εφημερίδα "Το ποντίκι", 2/5/2012.
3. Με το βλέμμα στην επόμενη μέρα, εφημερίδα "Το ποντίκι", 10/5/2012.
4. Το φάντασμα του Τσίπρα, του Κώστα Βαξεβάνη, ιστοσελίδα "το κουτί της Πανδώρας", 9/5/2012. 
5. Πτώχευση και ανάκαμψη, του Θεόδωρου Παπαηλία, Καθηγητή ΤΕΙ Πειραιά, εφημερίδα "Το ποντίκι", 10/5/2012.