Εκλογές σήμερα. Ανεξάρτητα απ' ότι θα ψηφίσουν, εύχομαι σε κάθε Έλληνα και Ελληνίδα να έχουν πρώτα απ' όλα την υγεία τους και όσοι δεν την έχουν να αναρρώσουν με το καλό. Και οι πυρκαγιές που καίνε τώρα να σβηστούν και κανείς άλλος να μην τραυματιστεί. Εύχομαι, επίσης, να αρχίσουμε όλοι μας σιγά-σιγά να είμαστε περισσότερο ενωμένοι και αγαπημένοι ως λαός και πολίτες μεταξύ μας. Όποιος και να βγει σήμερα πρωθυπουργός είναι σίγουρο ότι τουλάχιστον για τον επόμενο χρόνο θα περάσουμε πολύ δύσκολα και φτωχικά. Είναι ανάγκη να θυμηθούμε την αλληλεγγύη που έδειχναν οι παλαιότερες γενιές μεταξύ τους και να ξεχάσουμε την πλασματική ευμάρεια και τα διακοποδάνεια των περασμένων ετών.
Οι πραγματικοί άνθρωποι αυτού του τόπου ήταν πάντα ταπεινοί, προσφιλείς και οι πόρτες των σπιτιών τους δεν ήταν κλειδωμένες. Έκαναν καλή οικονομία, νοιάζονταν για την οικογένεια και τους συγγενείς τους και όποια και να ήταν η οικονομική τους κατάσταση είχαν πάντα ένα πιάτο φαγητό να μοιραστούν με τον γείτονά τους ή κάποιον άνθρωπο που είχε ανάγκη. Είχαν καρδιά, ψυχή, ανθρωπιά και αγαπούσαν τον συνάνθρωπό τους. Μόνο τα κομματικά μπορούσαν να χωρίσουν κάποιους από αυτούς. Άλλωστε, αυτή ήταν και θα είναι πάντα η δουλειά των περισσότερων πολιτικών, να χωρίζουν τους ανθρώπους για να μπορούν να τους ελέγχουν καλύτερα. Μα και πάλι, οι πόρτες των σπιτιών ήταν ανοικτές, ένα πιάτο φαγητό υπήρχε στο φτωχικό τραπέζι.
Άκουσα πριν λίγο τον πρωθυπουργό κύριο Πικραμένο. Ακόμα και για έναν μήνα που κυβέρνησε ο άνθρωπος αυτός έκανε το καθήκον του. Ένας δικαστικός στη θέση μιας άλλης εξουσίας, της κυβερνητικής, στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, την ώρα που η χώρα περνάει δύσκολες στιγμές.
Άκουσα και έναν απλό συμπολίτη μας να λέει με αναστεναγμό: "Κάτι να γίνει ρε παιδί μου, να ξημερώσουμε και να έχουμε λίγη ελπίδα, λίγη χαρά στα πρόσωπά μας.."
Η κατάσταση στη χώρα μας δεν είναι καλή. Δεν μιλώ γενικά και αόριστα. Είναι κάτι που το βιώνουμε όλοι μας, όπου και να είμαστε στον κόσμο. Αυτήν τη στιγμή έχω αναγκαστεί να είμαι οικονομικός μετανάστης στο εξωτερικό εξαιτίας των πολιτικών των προηγούμενων κυβερνήσεων. Αν επέστρεφα στην Ελλάδα θα έπρεπε να πλήρωνα το ΤΣΜΕΔΕ (ταμείο μηχανικών), το οποίο είναι τουλάχιστον 350 ευρώ τον μήνα, ανεξαρτήτως αν δουλεύω ή όχι. Αλλά ακόμα και χιλιόμετρα μακριά νοιώθω το δράμα των δικών μου ανθρώπων. Όλοι οι αγαπημένοι μου άνθρωποι και τα συγγενικά μου πρόσωπα που είναι στην Ελλάδα είναι άνεργοι και ίσα-ίσα έχουν ένα πιάτο φαγητό. Όσοι έχουν κάποιες λιγοστές οικονομίες, γνωρίζουν ότι είναι ζήτημα χρόνου αυτές να τελειώσουν. Ακούν για το μνημόνιο, ότι θα μας "σώσει", αλλά από τι; Για παράδειγμα, στην οικογένεια μου υπάρχουν δύο καρκινοπαθείς, ο πατέρας μου και ο σύζυγος της μητέρας μου. Και οι δύο μέσα στην καρδιά μου. Και οι δύο είναι καρκινοπαθείς και συνταξιούχοι των 500 ευρώ. Αναγκάζονται οι ίδιοι να αγοράσουν τα φάρμακά για τις αρρώστιές τους αυτήν τη στιγμή και μάλιστα ο Πατέρας μου από το εξωτερικό. Μόλις πριν έναν μήνα τους ήρθε ένας μεγάλος λογαριασμός της ΔΕΗ, κοντά στο χιλιάρικο. Τους έκοψαν από τη σύνταξη και αυτήν τη στιγμή καλούνται να πληρώσουν επιπλέον φόρο μέσα από τα καινούρια εκκαθαριστικά που θα καταθέσουν αυτές τις ημέρες. Και έρχονται οι προηγούμενες κυβερνήσεις και τους λένε ότι το μνημόνιο είναι η μόνη ελπίδα σωτηρίας και ότι το κράτος θα καταρρεύσει αν δεν τους ψηφίσουμε!
Τους λένε: Πρέπει να ψηφίσουμε το μνημόνιο... Ναι, αλλιώς σε λίγο τα νοσοκομεία δεν θα έχουν φάρμακα, τα σχολεία δεν θα έχουν βιβλία και θα μοιράζουν φωτοτυπίες, τα παιδιά θα λιποθυμούν στην τάξη από την ανεπαρκή σίτιση, τα χρήματα δεν θα επαρκούν για φαγητό παρά μόνο για τους λογαριασμούς, οι άνεργοι (μόνο αυτοί που είναι δηλωμένοι στον ΟΑΕΔ) θα έχουν ξεπεράσει τα 1,2 εκατομμύρια, πολίτες θα αυτοκτονούν και άλλοι θα ψάχνουν στους κάδους σκουπιδιών για φαγητό, οι περισσότεροι άνθρωποι θα σκέφτονται να φύγουν από την χώρα...Κι όμως, όλα αυτά συμβαίνουν ήδη και μέρα με τη μέρα κλιμακώνονται; Ποια είναι η σωτηρία; Όταν ακούς μεγάλους ανθρώπους να σε ρωτούν αν υπάρχει κάποια δουλειά στο εξωτερικό γιατί σε λίγο δεν θα μπορούν απλώς να επιβιώσουν, για ένα κομμάτι ψωμί και ένα πιάτο φαγητό, τότε συλλογίζεσαι ότι έχουμε ήδη χρεοκοπήσει.
Αν οι επόμενες εκλογές βγάλουν μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση, ίσως να υπάρξει ένα φρένο, ίσως μια ανάκαμψη. Ίσως και να μπούμε σε περιπέτειες, αλλά μήπως προς τα εκεί δεν πάμε και τώρα; Στον αντίποδα, αν βγει μια μνημονιακή κυβέρνηση, τότε αυτή είναι πολύ δύσκολο να αναιρέσει τη μνημονιακή υπογραφή του Αντώνη Σαμαρά και να επαναδιαπραγματευτεί το μνημόνιο. Μακάρι να είμαι λάθος, αλλά τα πράγματα αυτό δείχνουν. Κι όμως, παρ' όλο που όλοι οι σοβαροί οικονομολόγοι, οι αγορές και οι Ευρωπαίοι εταίροι συμφωνούν ότι η Ελλάδα ακόμα και με το μνημόνιο θα χρειαστεί τουλάχιστον δέκα χρόνια για να ξαναβγεί στις αγορές και μέχρι τότε το δημόσιο χρέος δεν πρόκειται να έχει μειωθεί, η Ευρώπη επιμένει ότι οι Έλληνες θα πρέπει να θυσιαστούν για να "σωθούν" οι άλλες χώρες. Το μνημόνιο δεν μας σώζει από το πραγματικό πρόβλημα που είναι η οικονομική (και όχι μόνο) κρίση στη χώρα μας και στην Ευρώπη, αλλά απλώς μας κρατάει σε μια κατάσταση κώματος, όπως τα μηχανήματα στους θαλάμους της εντατικής στα νοσοκομεία με σκοπό να σωθούν οι τράπεζες των άλλων χωρών. Όσοι από εμάς κλείνουμε τα μάτια σε αυτό το γεγονός, απλώς εξαπατάμε τον εαυτό μας. Είναι ζήτημα χρόνου να σωθούν τα οικονομικά μας ή η ανεργία να χτυπήσει και τη δική μας πόρτα, αφού ακόμα και υγιείς επιχειρήσεις αναγκάζονται ανύποπτα να κατεβάσουν τα ρολά τους. Υπάρχουν φίλοι αυτήν τη στιγμή που δουλεύουν για αρκετούς μήνες απλήρωτοι και ήδη βρίσκονται στα πρόθυρα της απελπισίας και της απογοήτευσης.
Οι Πολίτες δεν πρέπει να είναι οπαδοί των κομμάτων.
Ως προς την επιλογή στις εκλογές. Σε προηγούμενη ανάρτησή μου δήλωσα ότι "μια ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ ίσως να μην είναι και η απόλυτη λύση, αλλά από την άλλη μεριά είναι μάλλον η καλύτερη από όλες τις δυνατές επιλογές". Ίσως να ακούγομαι σαν κάποιος από εκείνους που ανήκουν σε κάποιον πολιτικό χώρο και θέλουν να λοιδορήσουν άλλα πολιτικά κόμματα ή πιο συγκεκριμένα το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Αυτό δεν σημαίνει ότι ανήκω σε κάποιον πολιτικό χώρο ή υποστηρίζω κατά ανάγκην ένα συγκεκριμένο κόμμα. Θέλω να σκέφτομαι για το καλό του τόπου αντικειμενικά και πάντα προσπαθώ να κρίνω με βάση το κοινό συμφέρον. Δήλωσα τον ΣΥΡΙΖΑ, διότι θέλω πρώτα από όλα όταν μία κυβέρνηση είτε αποδειχθεί ανακριβής είτε αναποτελεσματική να δίνει τη σκυτάλη σε κάποια άλλη που δεν έχει φτάσει σε αυτήν την κατάσταση. Είναι τόσο απλό! Και επειδή υπάρχει σήμερα μια τεχνητή πόλωση, πράγμα που κατά την άποψή μου είναι αθέμιτο, καλούμαι να επιλέξω μεταξύ δύο παρατάξεων / "λύσεων" για τον τόπο. Πέρα από αυτό, γνωρίζοντας τις απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ νοιώθω καλά με τη συνείδησή μου για αυτήν την επιλογή. Διότι είναι διαφορετικό να ψηφίζεις ένα κόμμα που ήδη έχει κυβερνήσει και που ήδη γνωρίζεις ότι έχει υποπέσει αποδεδειγμένα σε βαρύτατα κυβερνητικά σφάλματα και τα στελέχη του έχουν εμπλακεί σε φαινόμενα διαφθοράς και διαπλοκής, και αλλιώτικο είναι να ψηφίζεις κάποιο κόμμα που ακόμα δεν έχει φτάσει εκεί και σου αφήνει κάποιο περιθώριο να πράξει διαφορετικά. Σου λένε ότι αυτό εμπεριέχει ρίσκο και θα σε οδηγήσει σε χειρότερη κατάσταση από αυτήν που είσαι σήμερα, αλλά όταν βλέπεις ότι έτσι και αλλιώς αυτή η κατάσταση είναι μπροστά σου όποιον δρόμο και να ακολουθήσεις, τότε η ανάγκη να νικήσεις την απελπισία σου υπερισχύει του φόβου να επιλέξεις κάτι διαφορετικό.
Μέρα με τη μέρα η κατάσταση επιδεινώνεται.
Στην πολιτική είναι θεμιτό οι πολιτικοί να αλλάζουν τις απόψεις τους όταν βλέπουν ότι αυτά που υποστήριζαν αποδεικνύονται εκ της πράξης αναποτελεσματικά και δεν βελτιώνουν το βιωτικό επίπεδο και την πρόοδο του λαού. Ακόμα περισσότερο, όταν οι περισσότερες επιστημονικές μελέτες και απόψεις οικονομολόγων και κοινωνιολόγων συνηγορούν σε αυτό. Αυτήν τη στιγμή, όμως, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Τόσο το ΠΑΣΟΚ, όσο και η ΝΔ, τα δύο κόμματα που εξουσίασαν τον λαό όλα αυτά τα χρόνια, ακολουθούν έναν αντίθετο δρόμο που τεκμηριωμένα και λογικά όχι μόνο δεν βοηθάει τον τόπο, αλλά δυσχεραίνει την κατάσταση. Είναι κάτι που μπορεί να το διαπιστώσει ακόμα και ο πιο δύσπιστος αναγνώστης αυτού του κειμένου, αρκεί να περπατήσει στη γειτονιά του και να συζητήσει με τους γείτονες του και τον απλό κόσμο γύρω από τη ζωή τους τα τελευταία χρόνια. Ανεργία, φτώχεια και οικονομικά προβλήματα για τους περισσότερους, μιζέρια και έλλειψη ελπίδας... η λίστα είναι μεγάλη και όλοι μας έχουμε κάτι από εμάς να προσθέσουμε σε αυτήν.
Λαός χωρίς ιστορική μνήμη είναι καταδικασμένος.
Για αυτό ας προσπαθήσουμε να ξαναθυμηθούμε. Δεν γνωρίζω αν έχω καλή μνήμη, όμως θυμάμαι πολύ καλά ότι όταν ξεκίνησε η υπόθεση με τα μνημόνια είχαν τότε διαμορφωθεί δύο αντίπαλα στρατόπεδα:
Από τη μια πλευρά η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ η οποία υποστήριζε μέχρι θανάτου (όχι του δικού της αλλά των αγανακτισμένων διαδηλωτών) το μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση και από την άλλην πλευρά η ΝΔ η οποία υποστήριζε ότι το μνημόνιο είναι λάθος συνταγή για τον τόπο.
Εξετάζοντας τις αρχικές θέσεις τους, παρατηρούμε ότι στην πορεία και τα δύο αυτά κόμματα άλλαξαν ριζικά τις αρχικές τους δηλώσεις προς τον λαό σχετικά με τα μνημόνια και έπραξαν ακριβώς τα αντίθετα, όπως θα εξηγήσω πιο κάτω. Τι και αν ένα τέτοιο γεγονός θα τα ανέτρεπε σε κάποια χώρα της Ευρώπης, απ' ότι φαίνεται η Ελλάδα έπαψε εδώ και πολύν καιρό να είναι ευρωπαϊκή χώρα με αποτέλεσμα οι κάτοικοί της να μην διακατέχονται πια από πολιτική ευσυνειδησία και μνήμη.
Η κωλοτούμπα του ΠΑΣΟΚ.
Επίσης, από τον Γενάρη του 2010 μέχρι και μία εβδομάδα πριν την ανακοίνωση της προσφυγής στο ΔΝΤ, η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υποστήριζε ότι δεν υπάρχει ανάγκη να προσφύγουμε στο ΔΝΤ.
Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είχε άλλα σχέδια. Είχε συνεχή επικοινωνία με το ΔΝΤ μέσω άκρας μυστικότητας με σκοπό τον δανεισμό. Η πρώτες επαφές έγιναν περίπου δύο μήνες μετά την περιβόητη προεκλογική φράση "λεφτά υπάρχουν". Είναι κάτι που το επιβεβαίωσε ο ίδιος ο Τροσκάν, πρόεδρος τότε του ΔΝΤ:
«Όταν λέω υπερβάλλοντας ότι όταν ήρθε το ΔΝΤ [στην Ελλάδα] κλείσαμε το θέμα σε 15 ημέρες, το κλείσαμε σε 15 ημέρες διότι δουλέψαμε επί μήνες πριν με τις ελληνικές αρχές και το κάναμε υπόγεια. Γιατί αυτό; Γιατί οι ελληνικές αρχές επιθυμούσαν την παρέμβαση του ΔΝΤ, αν και ο Παπανδρέου για πολιτικούς λόγους δεν το έλεγε στο λαό. Αλλά από την αρχή με είχε πάρει πολλές φορές τηλέφωνο. Με είχε πάρει τηλέφωνο το μήνα Νοέμβριο – Δεκέμβριο του 2009 λέγοντας μου ότι χρειαζόμαστε βοήθεια. Και είναι αλήθεια ότι είχε συνειδητοποιήσει πως είχε ανάγκη από βοήθεια».
Αν και δεν είμαι υποστηρικτής του Λαζόπουλου (πιστεύω ότι η εκπομπή του έχει χάσει πλέον την αρχική της ουσία), μπορώ να παραδεκτώ ότι παρακάτω βίντεο είναι προς τιμήν του:
Επίσης, όταν άρχισαν να εμφανίζονται σενάρια περί αναδιάρθρωσης του χρέους, δηλαδή περί ελεγχόμενης χρεοκοπίας, το ΠΑΣΟΚ είχε δηλώσει επίσημα ότι "η αναδιάρθρωση του χρέους είναι μια ανεύθυνη πρόταση" και μάλιστα είχε δημοσιεύσει αυτήν του την άποψη στην επίσημη ιστοσελίδα του κόμματος:
Φυσικά, το ίδιο κόμμα προχώρησε αργότερα στην αναδιάρθρωση με το PSI, το δεύτερο μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση.
Η κωλοτούμπα της ΝΔ.
Μπορεί το ΠΑΣΟΚ να φάνηκε ανέντιμο απέναντι στον λαό ως προς τις προεκλογικές του δεσμεύσεις, από την άλλη μεριά όμως θα έπρεπε να υπάρχει μια σωστή, έντιμη και αξιόπιστη αντιπολίτευση. Η ΝΔ υποστήριξε στην αρχή ότι η προσφυγή στο ΔΝΤ είναι λάθος. Αυτή η άποψη συμβάδιζε με εκείνην των περισσότερων σοβαρών οικονομολόγων εκείνην την εποχή, ενώ σήμερα έχει επιβεβαιωθεί μέσα από τα γεγονότα που δείχνουν ότι το μνημόνια δεν έχουν αποτέλεσμα, αλλά αντίθετα επιδεινώνουν το πρόβλημα.
Μάλιστα, μεγάλοι οικονομολόγοι υποστήριζαν τότε ότι ακόμα και η χρεωκοπία και η επιστροφή στη δραχμή θα ήταν καλύτερη λύση από τα μνημόνια. Ένας από αυτούς ήταν και ο καθηγητής του Χάβαρντ κύριος Νίκος Σταύρου. Όσο "ανόητο" και "ανεύθυνο" και να ακούγεται σήμερα αυτές τις μέρες όπου τα ΜΜΕ διαλαλούν ακριβώς το αντίθετο και εκφωβίζουν τον κόσμο, ο καθηγητής αυτός είναι μεγάλος αγωνιστής και πατριωτής για την Ελλάδα στο εξωτερικό, έχει τεκμηριωμένη άποψη και γνωρίζει ποιο είναι το πραγματικό συμφέρον της χώρας μας για να επιβιώσει. Μάλιστα, είχε δώσει και μια συνέντευξη στην ΕΤ3 τηλεφωνικά από την Ουάσινγκτον, λίγον καιρό πριν φύγει από τη ζωή.
Η ΝΔ ως αντιπολίτευση θα υποστήριζε έτσι και αλλιώς την αντίθετη θέση από εκείνην της κυβέρνησης. Για καλή της τύχη, όμως, η άποψη αυτή ήταν και η πιο λογική, αφού η τελευταία υποστηρίζονταν από μεγάλη μερίδα του επιστημονικού και οικονομικού κόσμου. Ο ίδιος ο Σαμαράς δήλωνε τότε για το μνημόνιο, ότι ακριβώς δηλώνουν σήμερα πριν τις εκλογές όλα τα αντιμνημονιακά κόμματα και υποστήριζε ότι τα διλήμματα "Μνημόνιο ή χρεωκοπία" ή "Μεσοπρόθεσμο ή δραχμή" τέθηκαν για να εκφοβίσουν τον κόσμο:
Τι είπε τότε στη Βουλή για το Μεσοπρόθεσμο, την Τρίτη 28 Ιουνίου 2011:
Μας λένε κάποιοι ότι το ερώτημα σήμερα είναι Μεσοπρόθεσμο ή Χρεοκοπία.Αυτό μας είχαν πει και πέρσι το Μάϊο: Μνημόνιο ή Χρεοκοπία. Όπως αποδείχθηκε, το Μνημόνιο μας έφερε πιο κοντά στη χρεοκοπία. Και το Μεσοπρόθεσμο δεν θα την αποτρέψει. Θα μας βυθίσει ακόμα περισσότερο στην παράλυση που φέρνει τη χρεοκοπία ακόμα πιο κοντά. Κάποιοι μας απείλησαν και με διλήμματα του τύπου: Μεσοπρόθεσμο ή… τανκς! Κάποιοι άλλοι, πριν ένα μήνα, είχαν απειλήσει: Μεσοπρόθεσμο ή δραχμή! Πρόκειται για προπαγανδιστική εκστρατεία φόβου. Η οποία δεν πείθει κανένα. Απλώς δημιουργεί πανικό στην αγορά και αποσταθεροποιεί την Οικονομία. Κάθε φορά που ακούγονται τέτοιες ανοησίες, το μόνο δυστυχώς που γίνεται είναι να υπάρχει φυγή κεφαλαίων από τις τράπεζες. Όμως, ο Ελληνικός λαός δεν εκβιάζεται πια. Απλώς η αγορά κακοποιείται. Ας το καταλάβουν και ας σταματήσουν, επιτέλους, αυτά τα πυροτεχνήματα ανευθυνότητας!
Παρ' όλα αυτά τα μεγάλα συμφέροντα τον ανάγκασαν να αλλάξει παντελώς την επίσημη άποψή του και σήμερα να μιλάει όπως ακριβώς μιλούσε ο Γιώργος Παπανδρέου πριν έναν χρόνο.
Το κερασάκι στην Τούρτα.
Σήμερα η γερμανική έκδοση των Financial Times ανάρτησε ένα άρθρο που καλεί ανοιχτά τους Έλληνες να κάνουν κυβέρνηση συνεργασίας με πρωθυπουργό τον Αντώνη Σαμαρά και όχι τον Αλέξη Τσίπρα! Συμπεριλαμβάνει ένα κείμενο γραμμένο στα Ελληνικά:
«Σύσταση προς τους ψηφοφόρους - Η Financial Times Deutschland (FTD) και η πλειοψηφία των Ελλήνων έχουν ένα κοινό συμφέρον: Η χώρα σας πρέπει να παραμείνει στο ευρώ. Την Κυριακή γίνονται ιστορικές εκλογές, οι οποίες θα είναι καθοριστικές ακριβώς επ’ αυτού, αλλά και για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Νομισματικής Ένωσης. Γι’ αυτό η FTD κάνει σήμερα κατ’ εξαίρεση μία σύσταση στους Έλληνες ψηφοφόρους, κάτι που συνηθίζει πριν τις εκλογές για το Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο και για το Ευρωκοινοβούλιο. Αγαπητές Ελληνίδες, αγαπητοί Έλληνες, φροντίστε για ξεκάθαρες πολιτικές συνθήκες. Ψηφίστε θαρραλέα υπέρ της μεταρρυθμιστικής πορείας και όχι οργισμένα κατά της αναγκαίας και επίπονης αναδιάρθρωσης. Μόνο με τα κόμματα που αποδέχονται τους όρους των διεθνών χρηματοδοτών, η χώρα σας θα μπορέσει να παραμείνει στο ευρώ. Αντισταθείτε στη δημαγωγία του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ. Μην εμπιστεύεστε τις υποσχέσεις τους, ότι δηλαδή είναι δυνατή η χωρίς συνέπειες καταγγελία όλων των συμφωνιών. Η χώρα σας έχει επιτέλους ανάγκη από ένα κράτος που λειτουργεί. Για την ομαλή διακυβέρνησή της συνιστούμε τη Νέα Δημοκρατία, κάτι που κάνουμε με βαριά καρδιά. Η Νέα Δημοκρατία άσκησε επί δεκαετίες λάθος πολιτική και είναι συνυπεύθυνη για τη σημερινή μιζέρια. Παρ’ όλα αυτά η καλύτερη επιλογή για τη χώρα σας θα ήταν μία κυβέρνηση συνασπισμού με αρχηγό τον Αντώνη Σαμαρά και όχι τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος θέλει να γυρίσει πίσω τον τροχό της ιστορίας και σας βαυκαλίζει με έναν κόσμο που είναι εκτός πραγματικότητας».
Πέρα από το γεγονός ότι αυτό το κείμενο είναι μια ωμή παρέμβαση στα πολιτικά της Ελλάδας, αναρωτιέμαι το εξής: Πώς μπορεί η ΝΔ, ένα κόμμα που, σύμφωνα με την εφημερίδα, επί δεκαετίες άσκησε λάθος πολιτική να είναι τώρα ικανό; Πώς είναι σίγουρη η εφημερίδα για την πολιτική του Τσίπρα, όταν ο τελευταίος φαίνεται διατεθειμένος να συζητήσει με την Ευρώπη πάνω στη βάση επίλυσης του προβλήματος, χωρίς όμως ο Ελληνικός λαός να εξαθλιωθεί; Γιατί, αυτή η εφημερίδα δεν ανέλαβε την πρωτοβουλία να μας προειδοποιήσει στις βουλευτικές εκλογές του 2000, 2003, 2007 και 2009 και μας θυμήθηκε τώρα; Αν ζούσαμε στο 1940, τότε η εφημερίδα θα είχε ένα αντίστοιχο άρθρο, παρόμοιο με αυτό, απλώς θα χρειαζόταν να αλλαχθούν τα ονόματα των πολιτικών αρχηγών και οι πολιτικές τους. Και αν υπήρχαν τα σημερινά ΜΜΕ τότε, ίσως δεν θα χρειαζόταν να οδηγηθούμε στην περιπέτεια της εθνικής αντίστασης και να σκοτωθούν τόσοι Έλληνες. Θα μπορούσαμε έτσι να παραμέναμε στη ζώνη του τότε γερμανικού μάρκου και η χώρα θα είχε οικονομική και πολιτική σταθερότητα. Ευτυχώς, σήμερα και τα ΜΜΕ υπάρχουν και τέτοιες ειλικρινείς συμβουλές που λογαριάζουν πάνω από όλα το συμφέρον των Ελλήνων πολιτών και όχι της Γερμανίας. Ειδικά, όταν η τελευταία δεν έχει κερδίσει τίποτα από την κρίση της Ευρωζώνης μέχρι σήμερα.
Ευρώ ή Δραχμή;
Ως προς το δίλημμα "Ευρώ ή Δραχμή" οι φάκελοι του Παπαχελά παρουσίασαν μια ενδιαφέρουσα εκπομπή πριν λίγον καιρό. Σε αυτήν συμμετείχαν ο Κώστας Λαπαβίτσας, καθ. Οικονομικών, Πανεπιστήμιο Λονδίνου (SOAS), ο Κώστας Μεγήρ, καθ. Οικονομικών, Πανεπιστήμιο Yale, ΗΠΑ, ο Μιχάλης Χαλιάσος, καθ. Οικονομικών, Πανεπιστήμιο Goethe, Φρανκφούρτη, ο Στέργιος Σκαπέρδας, καθ. Οικονομικών, Πανεπιστήμιο Καλιφόρνια, ΗΠΑ και ο Νίκος Βέττας, καθ. Οικονομικών, Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Είχαν όλοι ενδιαφέρουσες απόψεις και όλοι λίγο-πολύ συμφωνούν ότι αυτήν τη στιγμή βαδίζουμε σε λάθος δρόμο. Η συνέντευξη βρίσκεται εδώ: http://folders.skai.gr/main/theme?id=270&locale=el
Επίσης, ο Νίκος Χατζηνικολάου είχε μια αντίστοιχη εκπομπή στο enikos.gr και εκεί μίλησε ξανά ο κύριος Κώστας Λαπαβίτσας, καθ. Οικονομικών, Πανεπιστήμιο Λονδίνου (SOAS).
Όσο περνάει ο χρόνος, ολοένα και περισσότερες ακαδημαϊκές φωνές παραδέχονται ότι μια μεσοπρόθεσμη έξοδος της Ελλάδας από το Ευρώ, αν και θα είχε σκληρές συνέπειες για τον λαό για τα επόμενα δύο χρόνια, εντούτοις μέσα στα επόμενα χρόνια θα έβαζε ξανά τη χώρα σε τροχιά ανάπτυξης και βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων. Και αυτό, διότι το πρόβλημα αυτήν τη στιγμή είναι Ευρωπαϊκό και για να λυθεί θα πρέπει να γίνουν θεσμικές αλλαγές και αναδόμηση στην Ευρώπη, πράγμα που καμία από της χώρες της δεν είναι διατεθειμένη να πράξει. Σε αντίθεση με την Αμερική που απαρτίζεται από πολιτείες, η Ευρώπη δεν αποτελεί στο σύνολό της έναν ενιαίο λαό, γεγονός που δεν λήφθηκε υπ' όψιν στην αρχική σχεδίαση του Ευρώ, το οποίο για αυτόν τον λόγο θεωρείται ήδη ότι έχει αποτύχει.
Τέλος, αν και δεν συμπαθώ τους μεγαλοδημοσιογράφους, εντούτοις παραδέχομαι τον Νίκο Χατζηνικολάου που μίλησε πολύ ειλικρινά πριν λίγον καιρό στον RealFM γύρω από το μνημόνιο.
Επίλογος
Δεν μπορώ να πω τι είναι σωστό σε αυτές τι εκλογές. Μπορώ, όμως, να πω τι είναι λάθος: Λάθος είναι να επιλέγεις ξανά έναν πολιτικό που ήταν ανέντιμος και ανειλικρινής απέναντί σου και όταν κλήθηκε να σε κυβερνήσει οδήγησε εσένα και τους διπλανούς σου σε χειρότερη κατάσταση από αυτήν που ήσασταν πριν. Επιπλέον, η επανάληψη του λάθους, έχοντας την εμπειρία του προηγουμένου λάθους και γνωρίζοντας τα επακόλουθα υποδηλώνει έλλειψη σοφίας και δεν αποτελεί χαρακτηριστικό ενός φρόνιμου και συνετού ανθρώπου. Αυτό ακριβώς υποδηλώνει και η ρήση "το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού" που έλεγαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας.
Πριν λίγες ώρες παρακολούθησα την ομιλία του Αλέξη Τσίπρα (διακαναλική συνέντευξη τύπου στο Ζάππειο) [1][2][3]. Με βάση το αντίστοιχο κυβερνητικό σχέδιο της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και τις εξελίξεις στην Ευρώπη σχετικά με την επέκταση της ευρωπαϊκής κρίσης στην Ισπανία τολμώ να πω ότι οι προτάσεις του Τσίπρα μου ακούγονται πιο λογικές. Το πραγματικό ερώτημα που γεννάται σε κάθε σκεπτόμενο και συνειδητοποιημένο πολίτη είναι αν πραγματικά σκοπεύει να τις πραγματοποιήσει. Αλλά από την άλλη πλευρά ο ίδιος πολίτης θα σκεφτεί κιόλας ότι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ έχουν ήδη κυβερνήσει 38 ολόκληρα χρόνια και σε καμία περίπτωση δεν εφάρμοσαν ούτε τα μισά από αυτά που εξάγγελλαν σε κάθε προεκλογική εκστρατεία. Με έχουν απογοητεύσει βαθύτατα αυτά τα δύο κόμματα. Τόσο εγώ προσωπικά, όσο και όλοι οι συγγενείς και οι φίλοι μου έχουμε όλοι μας εμπειρίες από αυτά και έχουμε βιώσει απίστευτη διαφθορά και αλαζονεία. Καμία σχέση με τιμιότητα, αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη και συνέπεια ανάμεσα σε αυτά που σου λένε και αυτά που κάνουν [5][6].
Βλέποντας, ακούγοντας, διαβάζοντας και κρίνοντας καταλήγω στο εξής συμπέρασμα για αυτές τις εκλογές: Μια ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ ίσως να μην είναι και η απόλυτη λύση, αλλά από την άλλη μεριά είναι μάλλον η καλύτερη από όλες τις δυνατές επιλογές. Επεξηγώ παρακάτω τη σκέψη μου:
1. Στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ βγει πρώτο κόμμα σε αυτές τις εκλογές:
Στην περίπτωση που πραγματοποιήσει έστω και τα μισά από αυτά που υποστηρίζει, τότε θα έχει υπερκαλύψει τις μέχρι σήμερα προσδοκίες κάθε Έλληνα, αφού, όπως ήδη προανέφερα, τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ ποτέ δεν ήταν συνεπείς στις προεκλογικές τους δεσμεύσεις.
Αυτοδύναμη κυβέρνηση δεν βγάζει, οπότε θα συνεργαστεί σίγουρα με τη ΔΗΜΑΡ και μάλλον και με τους ανεξάρτητους Έλληνες. Με το ΚΚΕ είναι δύσκολο, αφού αυτό το κόμμα δεν θέλει να κυβερνήσει, όπως ήδη έχει δηλώσει. Αν κάποιος εξετάσει τα προγράμματα αυτών των κομμάτων θα δει ότι, παρά τις όποιες διαφορές τους, ήδη συμφωνούν σε πάρα πολλά ζητήματα ως προς την οικονομία, θέλουν την ανάπτυξη μέσα από την πρωτογενή παραγωγή και επιθυμούν την ενδυνάμωση του κοινωνικού κράτους. Αλλά το πιο κρίσιμο απ' όλα είναι το εξής: Η δανειακή σύμβαση και το μνημόνιο δεν έχουν ακόμη επικυρωθεί από τη βουλή που σημαίνει ότι δεν αποτελούν μέχρι και αυτήν τη στιγμή διακρατικές συμφωνίες για την Ελλάδα και επομένως μπορεί ακόμα και την επόμενη μέρα των εκλογών η επόμενη βουλή να τα ακυρώσει με έναν απλό νόμο[4]. Αν, όμως, αυτή πράξει αλλιώς και τα επικυρώσει, κάτι που θα κυνηγήσουν πάση θυσία το δίδυμο Σαμαράς-Βενιζέλος με βάση τα συμφέροντα των δανειστών, τότε αυτά θα αποτελούν πια επίσημες διακρατικές συμφωνίες και δεν μπορούμε να τα αρνηθούμε[7]. Από εκείνην τη στιγμή ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να τα αρνηθεί ούτε οποιαδήποτε μελλοντική κυβέρνηση σε βάθος πολλών δεκαετιών.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ σχηματίσει κυβέρνηση και επιχειρήσει να πράξει άλλα πράγματα από αυτά που έλεγε προεκλογικά (το ενδεχόμενο, δηλαδή, να μας έχει ξεγελάσει επιδιώκοντας μόνο και μόνο την εξουσία), τότε μέχρι τον Σεπτέμβρη θα έχει πέσει από κυβέρνηση. Αυτό θα είναι και το άσχημο ενδεχόμενο, αλλά λιγότερο δεσμευτικό και επιζήμιο για τη χώρα σε σχέση με το μνημόνιο το οποίο δεσμεύει τη χώρα για τις επόμενες δεκαετίες και για το οποίο θα έπρεπε κατά τη γνώμη μου να γίνει δημοψήφισμα.
Από την άλλη πλευρά, η οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα είναι δυσμενής και ίσως ακόμα και η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ να μην τα καταφέρει. Κανείς, όμως, δεν μπορεί να υποστηρίξει με βεβαιότητα ότι η συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής από τη ΝΔ θα έχει καλύτερα αποτελέσματα από αυτήν του ΣΥΡΙΖΑ.
2. Στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ βγει δεύτερο κόμμα στις εκλογές:
Σε αυτήν την περίπτωση η ΝΔ θα σχηματίσει κυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ και πολύ πιθανόν με ένα τρίτο κόμμα, όπως είναι η ΔΗΜΑΡ. Το Μνημόνιο και η δανειακή σύμβαση θα επικυρωθούν από τη βουλή και μαζί τους και εκείνοι οι όροι που καταλύουν την εθνική μας κυριαρχία. Μερικοί από αυτούς είναι άγνωστοι στον περισσότερο κόσμο που έχει ψηφίσει έως σήμερα ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ (π.χ. το γεγονός ότι δεν έχουμε δικαίωμα να αποπληρώσουμε το δάνειο παίρνοντας χρήματα από μια τρίτη χώρα όπως είναι η Κίνα ή η Ρωσία ή το άλλο γεγονός ότι "παραιτούμαστε οριστικά και αμετάκλητα από το δικαίωμα..." ή το άλλο γεγονός ότι στην περίπτωση που δεν έχουμε να δώσουμε τα χρήματα, τότε οι δανειστές προχωρούν σε κατάσχεση και μπορούν να πουλήσουν γη και ύδωρ σε οποιονδήποτε αυτοί επιθυμούν και εμείς παραιτούμαστε από το δικαίωμα να επιλέξουμε που και πώς...). Το ειρωνικό της υπόθεσης είναι ότι σύμφωνα με διεθνείς οικονομολόγους (κύριος Ρουμπινί) ακόμα και αυτή η κυβέρνηση (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) προβλέπεται να πέσει το αργότερο μέχρι τον Δεκέμβρη εξαιτίας της πολιτικής λιτότητας και μη ανάπτυξης που αποφέρουν τα μνημόνια, αλλά δυστυχώς μέχρι τότε η μακροχρόνια ζημιά θα έχει συμβεί [8][9][12]. Η επόμενη βουλή που θα προκύψει θα πρέπει να προχωρήσει σε στάση πληρωμών, πτώχευση και κατασχέσεις από τους δανειστές. Ένας τεράστιος εθνικός πλούτος, που πολύ κακώς δεν τον αξιοποίησαν οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις θα περιέλθει στα χέρια των δανειστών σε τιμές υποπολλαπλάσιες της αξίας του. Και όχι μόνο αυτό. Με την αύξηση της ανεργίας και τη ακόμη μεγαλύτερη μείωση του κατώτατου μισθού, οι δανειστές μας μαζί με τα μεγάλα συμφέροντα που κυβερνούν υπογείως τόσον καιρό τον τόπο θα έχουν στη διάθεσή τους περίσσεια φθηνή και εξαθλιωμένη εργατική δύναμη.
Παρόλα αυτά, μια ισχυρή αντιπολίτευση είναι άκρως απαραίτητη για τη χώρα. Αν αυτόν τον ρόλο βρεθεί να τον αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ, τότε η κυβέρνηση θα είναι περισσότερο προσεχτική στις κινήσεις της. Ιστορικά, όλες οι κυβερνήσεις συνεργασίας μπορεί να λύνουν κάποια προβλήματα βραχυπρόθεσμα, αλλά μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα δημιουργούν περισσότερα για τη χώρα και τον λαό, αφού τείνουν να εμφανίζουν τάσεις καταστρατήγησης της δημοκρατίας, όπως ήταν π.χ. το τελευταίο μνημόνιο του Φεβρουαρίου.
Γνωρίζω ότι μπορεί να ακούγονται τραγικά ή υπερβολικά τα πράγματα όπως τα περιγράφω, σκεφτείτε, όμως για λίγο τα εξής γεγονότα που αυτήν τη στιγμή δεν ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας, αλλά συμβαίνουν πραγματικά: Πόσοι από τους φίλους που σήμερα εκφράζουν ότι η λύση βρίσκεται σε μια κυβέρνηση που θα "σεβαστεί τις υπογραφές της", περίμεναν πριν μερικά χρόνια ότι θα φτάναμε εδώ; Περιμένατε, αγαπητοί φίλοι, ότι θα φτάναμε στο σημείο να έχουμε τέτοια μιζέρια, αναξιοπρέπεια, εξαθλίωση, ανεργία, εθνικό διχασμό, υποστήριξη του εθνικοσοσιαλισμού, να είμαστε στα πρόθυρα κατάρρευσης της οικονομίας, να κλείνουν τα περισσότερα εμπορικά μαγαζιά, τα σχολεία να μην έχουν βιβλία, τα νοσοκομεία να μην έχουν ούτε γάζες και οι καρκινοπαθείς να μην μπορούν να προμηθευτούν το φάρμακό τους, ακόμα και όταν προσφέρονται μέσα στην απελπισία τους να το πληρώσουν οι ίδιοι; Το περιμένατε; Και για ποιο από όλα αυτά οφείλεται ο ΣΥΡΙΖΑ;
Περιμένατε, φίλοι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, όταν τους ψηφίζατε να αντιστρέψουν πλήρως την πολιτική τους; Πού είναι τα συνθήματα του Καραμανλή, εκείνα τα περίφημα "θα επανιδρύσουμε το κράτος" ή "το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο"; Τι απέγιναν το σκάνδαλο της Siemens και πόσες άλλες υποθέσεις διαφθοράς; Γιατί, τι και αν ο Καραμανλής έφυγε, αυτήν τη στιγμή τα ίδια άτομα που είχε βρίσκονται λίγο-πολύ πίσω από τον Σαμαρά (Μεϊμαράκης, Μπακογιάννη, Καραμανλής,...). Αυτοί κυβέρνησαν για έξι ολόκληρα χρόνια και ακόμα και αντιστάσεις από το κρατικό κατεστημένο του ΠΑΣΟΚ να είχαν, κάτι θα είχαν κάνει, κάτι θα είχαν αφήσει πίσω τους. Κι όμως, αρκεί μόνο να αναφερθεί η μη αξιοποίηση του γεγονότος των ολυμπιακών αγώνων της Αθήνας και των πανάκριβων ολυμπιακών εγκαταστάσεων τους, ως παράδειγμα για την ανικανότητα των προήγουμενων κυβερνήσεων. Και για το ΠΑΣΟΚ που μας έφτασε ως εδώ με το διεφθαρμένο πελατειακό κράτος, το "λεφτά υπάρχουν" έως τα μνημόνια και την απαξίωση της δημοκρατίας; [20][21] Θέλω να ρωτήσω οποιονδήποτε ψήφισε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ... τα περίμενε αυτά; Που τα είχε δει στις προεκλογικές εξαγγελίες αυτών των κομμάτων; Και τι σας κάνει τώρα να πιστεύετε, αγαπητοί φίλοι, ότι οι τωρινές προεκλογικές τους εξαγγελίες θα γίνουν πράξη, όταν οι προηγούμενες δεν έγιναν ποτέ; Ειδικά, από τον Σαμαρά που άλλα πράγματα έλεγε κατηγορηματικά για το μνημόνιο, ότι δηλαδή δεν θα το ψήφιζε ποτέ και που την επόμενη μέρα επικαλούμενος λόγους εθνικού συμφέροντος (ποιος άραγε έφτασε τη χώρα ως αυτό το σημείο) το ψήφισε και με τα δύο χέρια και μάλιστα βρήκε την αφορμή να διώξει και τους ανταγωνιστές του (Μπακογιάννη) από το κόμμα; Και, εντέλει, όταν μιλάμε για εναλλακτικό πλάνο εξόδου (Plan B) από την κρίση, πότε υπήρξε αυτό στο παρελθόν; Γιατί κατηγορούμε τον ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν έχει, αλλά μέχρι σήμερα καμία κυβέρνηση δεν είχε (που θα έπρεπε ως κυβέρνηση να έχει). Κι ούτε είναι λύση να λες ότι επίσημη πολιτική είναι να υπογράφεις ότι σου "σερβίρουν" οι ευρωπαίοι εταίροι σου. Αυτό δεν είναι Plan B! Και ας μην ξεχνάμε ότι η λέξη "επαναδιαπραγμάτευση" δεν έχει τόσο μεγάλη ισχύ, όσο είχε τον Φλεβάρη, όπου εκεί η ΝΔ είχε πραγματικά διαπραγματευτική δύναμη να θέσει τους δικούς της όρους στη δανειακή σύμβαση και στο μνημόνιο, αλλά φοβήθηκε μάλλον να πράξει το αυτονόητο για ευνόητους λόγους.
Αυτά τα πράγματα δεν είναι καθαρά και ειλικρινή και δεν με εκφράζουν. Εσάς, γιατί να σας εκφράζουν, δέχεστε πραγματικά να σας υποτιμούν με αυτόν τον τρόπο αυτοί που επιλέγετε; Αν δεν είστε βιομήχανοι που να εμπλέκονται σε σκάνδαλα διαφθοράς, μεγαλοεκδότες και μεγαλοεργολάβοι, συγγενείς με κάποιον βουλευτή ή υπουργό ή κάποιοι που να έχουν οικονομικό συμφέρον από την ευρωπαϊκή κρίση, τότε ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει να προτιμούμε ανθρώπους που εμπλέκονται σε υποθέσεις διαφθοράς και που αποδεδειγμένα εκ του αποτελέσματος δεν ακολούθησαν το προεκλογικό τους πρόγραμμα... Να είχε η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ πλήρως καινούριους υποψηφίους, τότε να πω ότι υπάρχει λογική, αλλά να επιλέγουμε τους ίδιους από το παρελθόν...
Για τους φίλους που ισχυρίζονται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αυτό που δείχνει και εξαπατά τον λαό, έχω να τους πω το εξής: Κανείς μας δεν ξέρει. Ίσως και να έχουν δίκιο, ίσως και άδικο. Δυστυχώς, κανείς μας δεν μπορεί να το διαψεύσει αυτό, διότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ακόμα κυβερνήσει και κανείς δεν μπορεί σίγουρα να εγγυηθεί ότι δεν θα κάνει λάθη ή ότι δεν θα κάνει μια "κωλοτούμπα" στις προεγκλογικές του εξαγγελίες. Ταπεινά θεωρώ ότι φαίνεται ότι έχει καλή πρόθεση. Αυτά που λέει με βρίσκουν σύμφωνο και πιστεύω ότι με τη συμμετοχή και τη συναίνεση του Ελληνικού λαού μπορούν να υλοποιηθούν. Άλλωστε, αυτός ο λαός έχει πετύχει πολύ δυσκολότερα επιτεύγματα και σίγουρα έχει ακόμα τη δύναμη σιγά-σιγά να ξανασηκωθεί στα πόδια του. Από την άλλη πλευρά, όμως, πιστεύω ότι ο σιγουρότερος τρόπος για να δούμε αν αυτό το κόμμα είναι ικανό και ειλικρινές απέναντί μας είναι να το δούμε στην πράξη, δηλαδή αν θα τηρήσει προεκλογικές του δεσμεύσεις και θέσεις.
"Μα...", θα μου ανταπαντήσει κάποιος φίλος, "αυτό όμως ενέχει τον κίνδυνο να έχουμε τότε ήδη καταστραφεί...". Η απάντησή μου σε αυτό το δίλημμα είναι ότι μια επερχόμενη οικονομική καταστροφή επίκειται, ήδη, να έρθει μέσα από μια μνημονιακή κυβέρνηση και αυτό, δυστυχώς, δεν είναι κινδυνολογία ή κάτι που το βγάζω από το μυαλό μου ή μια ανεύθυνη προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ. Μέχρι σήμερα όλοι οι μεγάλοι οικονομολόγοι αυτού του πλανήτη συμφωνούν ότι είναι ζήτημα χρόνου η Ελλάδα να πτωχεύσει ακόμα και αν ακολουθήσει πιστά το μνημόνιο και τις διαρθρωτικές αλλαγές που ορίζονται σε αυτό. Είναι κάτι που το ακούγαμε και πολύ πριν τις προηγούμενες εκλογές, πριν ξεσπάσει το ψεύτικο δίλημμα "ευρώ η δραχμή". Δεν υπάρχει κανένας σοβαρός και έγκυρος οικονομολόγος που να πιστεύει ότι το μνημόνιο και η δανειακή σύμβαση θα βοηθήσουν την Ελληνική οικονομία. Μέχρι στιγμής οι στόχοι τους, έτσι όπως αυτοί ορίζονται στο αντίστοιχο χρονοδιάγραμμα έχουν αποτύχει και απαιτούνται νέες μελλοντικές φορολογήσεις (Μνημόνιο 3) [24]. Αντίθετα, η κοινή άποψη των οικονομολόγων είναι ότι τα μέτρα αυτά απλώς παρατείνουν το χρονικό διάστημα μέχρι την πτώχευση, χωρίς να επιτυγχάνουν την αποφυγή της [22][10][12][8][9][17]. Η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ δεν έχει πλέον το δικαίωμα, λόγω των υπογραφών Σαμαρά-Βενιζέλου, να αντιπροτείνει κάτι διαφορετικό. Συνεπώς, η αποφυγή της πτώχευσης πέφτει στα χέρια των Ευρωπαίων εταίρων, εκείνων των ανθρώπων που μέχρι αυτήν τη στιγμή υποστηρίζουν τις πολιτικές των μνημονίων. Θα έχουν τη διορατικότητα να δουν ότι βαδίζουν σε λάθος δρόμο;
Λίγες μέρες πριν τις εκλογές καλούμαστε όλοι μας να λάβουμε θέση και να ψηφίσουμε. Προσωπικά τείνω προς τον ΣΥΡΙΖΑ με τη λογική ότι δεν έχει δοκιμαστεί ακόμα και ίσως έχει κάτι να μας προσφέρει. Επιπλέον, δεν εμπλέκεται (ακόμα) σε φαινόμενα διαφθοράς. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ μας έφτασαν μέχρι εδώ, πάντα με ψεύτικες προεκλογικές εξαγγελίες, και δεν έχω εντοπίσει μια ειλικρινή τους κίνηση να αποδεχτούν πραγματικά τον ρόλο τους στη διαφθορά και τις κυβερνητικές ευθύνες τους για τον ξεπεσμό της χώρας μας μέχρι αυτήν τη στιγμή. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάτι να μας προσφέρει ειλικρινά και έντιμα, τότε αξίζει να προσπαθήσουμε και ότι βγει θα έχει νόημα γιατί θα το έχουμε παλέψει συλλογικά. Αν, πάλι, η εξουσία τον μετατρέψει σε ένα κόμμα του στυλ ΝΔ/ΠΑΣΟΚ, τότε η ζημιά που θα έχει συντελεστεί θα είναι μακροπρόθεσμα μικρότερη από εκείνην της επικύρωσης του μνημονίου από μια κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Εκτός και αν υπογράψει και αυτός κάποιο μνημόνιο, αλλά τότε θα έπεφτε την επόμενη μέρα από κυβέρνηση, διότι αυτοί που τον υποστηρίζουν είναι νέοι άνθρωποι των αστικών κέντρων, η βουλή είναι πολύ κοντά τους, είναι περισσότερο υποψιασμένοι, δεν έχουν να χάσουν τίποτα πια και οι περισσότεροι από αυτούς είναι έτοιμοι να αγωνιστούν για πραγματική δημοκρατία και όχι για βόλεμα. Με άλλα λόγια, σε μια τέτοια περίπτωση ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει απέναντί του περισσότερο λαό αγανακτισμένων από ποτέ άλλοτε. Με βάση αυτήν τη σκέψη θαρρώ πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να προβεί σε αντικοινωνική πολιτική ούτε και ακραίες πολιτικές (μονομερής κατάργηση του μνημονίου χωρίς πρώτα να συγκεντρώσει τις απαραίτητες ευρωπαϊκές συμμαχίες για αυτόν τον στόχο και την επιβεβαίωση από τον λαό). Εάν, από την άλλη μεριά, θα βρει τρόπο να εφαρμόσει αυτά που υποστηρίζει στο προεκλογικό του πρόγραμμα, αυτό είναι ένα ζητούμενο για όλους μας. Δεν έχουμε, όμως, να χάσουμε τίποτα πια σε μεσοπρόθεσμο ορίζοντα, έτσι κι αλλιώς για πτώχευση βαδίζουμε, οπότε αξίζει να στηρίξουμε το νόημα των προσπαθειών του, όπως εμείς το αντιλαμβανόμαστε, και να αποδοκιμάσουμε κάθε ενέργειά του που θα απομακρύνεται από αυτό.
Πέρα από το τι θα ψηφίσει ο καθένας μας, θα πρέπει ως πολίτες να ενωθούμε και να παλέψουμε όλοι μαζί για το καλό του τόπου μας. Τέλος, για το διαφημιστικό σποτ της ΝΔ, σχετικά με τη μικρή μαθήτρια που ρωτάει τον δάσκαλό της "γιατί κύριε;", υπάρχει ένα σοβαρό κείμενο, από τον Κυριάκο Ν. Κώτσογλου, ο οποίος είναι Επιστημονικός Συνεργάτης του Πανεπιστημίου Freiburg (Έδρα Θεωρίας Δικαίου) και μπορείτε να το διαβάσετε εδώ: Γιατί υποκύπτεις σε εκβιαστικά διλήμματα...Κύριε; [26]
Τι μου κέντρισε το ενδιαφέρον από το διαδίκτυο τις τελευταίες μέρες:
Δεν πρέπει να ξεχνάμε... Είμαστε ένας λαός με μνήμη χρυσόψαρου. Ακόμα και έτσι, τρία δευτερόλεπτα πριν ψηφίσουμε ας δούμε αυτό το βίντεο. Είναι ένα από τα πολλά που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο τα οποία έχουν σκοπό να μας θυμίσει τι πραγματικά συμβαίνει στη χώρα μας. Τα περισσότερα από αυτά που προβάλλονται θα τα θεωρούσαμε πριν από μερικά χρόνια θεωρίες συνωμοσίας ή "παρατραβηγμένες απόψεις". Δυστυχώς, πάρα πολλά έχουν επιβεβαιωθεί σήμερα και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα γίνει τα επόμενα χρόνια.
Κράτα με ακόμα λίγο στο αγκίστρι http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=15968 της Άννας Δαμιανίδη, από το site http://www.protagon.gr, 10/06/2012. Η αρθρογράφος παρατηρεί ότι παρ' όλο το μνημόνιο είναι πλέον απεχθές ακόμα και για εκείνους που το υπόγραψαν, εντούτοις περιλαμβάνει και θετικές προτάσεις, όπως είναι το κτηματολόγιο, τις οποίες θα έπρεπε ήδη οι έως σήμερα κυβερνήσεις να τις έχουν υλοποιήσει. Το σχόλιο μου για το άρθρο ήταν το εξής:
Πολύ εύστοχο το κείμενο σας κυρία Δαμιανίδη. Νομίζω ότι κάθε συνειδητοποιημένος πολίτης συμμερίζεται σήμερα τις ανησυχίες σας. Επιτρέψτε μου παρ' όλα αυτά μια επισήμανση. Το μνημόνιο, εκτός από τις θετικές προτάσεις που εμπεριέχονται σε αυτό, έχει και πάρα πολλές ανεπίτρεπτες προτάσεις ως προς την πρόοδο και την ανάπτυξη του ελληνικού λαού. Ας μην ξεχνάμε ότι οι κύριοι στόχοι του είναι οικονομικοί και ότι αποτελεί συνοδευτικό έγγραφο ως προς την δανειακή σύμβαση. Ακόμα και οι θετικές προτάσεις που αναγράφονται σε αυτό, προτείνονται με βάση οικονομικά κριτήρια τα οποία προσβλέπουν αποκλειστικά στην αποπληρωμή του δανείου στους δανειστές μας. Το αν εμείς θα γίνουμε "περισσότερο πολιτισμένοι" δεν είναι η ουσία του μνημονίου και ούτε καν το ενδιαφέρει. Ο στόχος είναι να γίνουμε περισσότερο ελέγξιμοι, ώστε να μπορεί το κράτος να εισπράξει φόρους και έσοδα. Αυτή η άποψη ισχυροποιείται αν σκεφτεί κανείς ότι η οικονομική πολιτική που ακολουθείται στο μνημόνιο δεν λαμβάνει υπ' όψιν της ένα αξιοπρεπές κοινωνικό κράτος, το οποίο αποτέλεσε τον πυλώνα για να υπάρξει η "πολιτισμένη Ευρώπη" όπως την ξέρουμε σήμερα, αλλά εστιάζεται στο ξεπούλημα του εθνικού πλούτου και την υποβάθμιση έως και εξαθλίωση ενός μεγάλου ποσοστού του ελληνικού πληθυσμού. Αυτός είναι και ο κύριος λόγος για τον οποίο ένα μεγάλο κομμάτι του σκεπτόμενου κόσμου αποδοκιμάζει το μνημόνιο. Πιστεύω ότι είναι ανάγκη να πραγματοποιήσουμε από μόνοι μας τις θετικές προτάσεις που εμπεριέχονται στο μνημόνιο, χωρίς το ίδιο το μνημόνιο. Αυτό θα έδειχνε ότι έχουμε ωριμάσει και δεν απαιτείται εξωτερική επιβολή για να πράξουμε επί της ουσίας. Αλλά για να το κάνουμε αυτό, απαιτείται το κράτος να έχει και χρήματα, αλλά και να μπορεί να τα διαχειριστεί το ίδιο σωστά, κάτι που η δανειακή σύμβαση και το μνημόνιο δεν μας το επιτρέπουν. Δηλαδή, ακόμα και να θέλουμε να πράξουμε σωστά, τώρα πια δεν μας επιτρέπεται. Τέλος, θυμηθείτε ότι στη χώρα επί οθωμανικής αυτοκρατορίας υπήρξε κτηματολόγιο, και ο στόχος του ήταν το χαράτσι.
Debate: Γιάνης Βαρουφάκης Vs Γιώργος Παπακωνσταντίνου http://www.youtube.com/watch?feature=endscreen&NR=1&v=y4UHfgo_8GQ 24 Απρ 2012. Ο Γιάνης Βαρουφάκης από το Σιάτλ και ο Γιώργος Παπακωνσταντινου από την Αθήνα σε ένα εκρηκτικό debate για την ελληνική οικονομία. Συντονίζει ο Σταύρος Θεοδωράκης. Για όσους φίλους θέλουν πραγματικά να έχουν βαθύτερη άποψη για την Ελληνική οικονομία.
Το μέσο και το μήνυμα http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=15894 του Θανάση Πάτρα, από το site http://www.protagon.gr, 10/06/2012. Ο αρθρογράφος αναφέρεται στο διαφημιστικό μήνυμα της ΝΔ, θέτει ερωτήματα και προβάλει εύστοχες παρατηρήσεις. Κατά την ταπεινή μου άποψη το διαφημιστικό είναι απαράδεκτο και προσβλητικό για τους πολίτες που έχουν πια νοιώσει τη διαφθορά των κομμάτων που κυβέρνησαν τη χώρα. Επίσης, ένας χρήστης του youtube ανέβασε εκεί την παρακάτω παραλλαγή του βίντεο. Ο ίδιος αναφέρει ότι δεν ανήκει σε κάποια παράταξη και ότι η αφορμή είναι προϊόν προσωπικής αντίδρασης. Πιστεύω ότι είναι πολύ πιο κοντά στην πραγματικότητα...
Ως προς το κρίσιμο πρόβλημα "Χρυσή Αυγή":
Χάσαμε. http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=15980 του Niko Ago, από το site http://www.protagon.gr, 10/06/2012. Ο αρθρογράφος μας προτρέπει να σκεφτούμε πόσο έχουμε συμβάλει και εμείς προσωπικά σε αυτό το πρόβλημα.
Εμεινα Παυλόπουλος! http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=144550&catid=27&la=1 από την ιστοσελίδα www.newsit.gr Η κωμική διάσταση (στο βαθμό που της επιτρέπεται) σχετικά με τη στάση του Παυλόπουλου στο επεισόδιο του χαστουκιού της Κανέλη από τον Κασιδιάρη. Ήδη η φράση "έμεινα Παυλόπουλος" έχει γίνει αργκό.
Το ρουσφέτι είναι μια χαμένη υπόθεση για τους Έλληνες ψηφοφόρους. Είναι ένας φαύλος κύκλος. Ψηφίζοντας με αναξιοκρατικά κριτήρια ένα πρώην (ή νυν) κυβερνητικό κόμμα που είναι βουτηγμένο στη διαπλοκή και στη διαφθορά, ίσως να κερδίζουν βραχυπρόθεσμα κάποια ιδία προσωπικά οφέλη, από την άλλη πλευρά όμως μακροπρόθεσμα χάνουν πολύ περισσότερα, σχεδόν τα πάντα. Για του λόγου το αληθές, ας σκεφτούμε τα παρακάτω:
Πριν το 2004 το ρουσφέτι για τον απλό πολίτη ήταν μια πολύ καλή θέση αορίστου χρόνου στο δημόσιο και πολύ καλές απολαβές και συνθήκες εργασίας.
Από το 2004 και κυρίως μετά την ολυμπιάδα και μετά ο όρος "αορίστου χρόνου" άρχισε να αντικαθίσταται με "ορισμένου χρόνου", ενώ η καλή θέση άρχισε να μπαίνει σε δεύτερη μοίρα.
Τα χρόνια 2007 έως 2011 το ρουσφέτι είχε πια υποβαθμιστεί σε ένα απλό πρόγραμμα στέιτζ του ΟΑΕΔ ή μια θέση σε σούπερ μάρκετ, ανεξάρτητα αν είχες πτυχίο.
Το 2012 το ρουσφέτι έχει πια μετατραπεί σε μια θέση εργασίας σε σούπερ μάρκετ, ορισμένου χρόνου και αν είσαι τυχερός μπορεί και να έχεις ασφάλιση. Αν είσαι ακόμα πιο τυχερός ίσως να πάρεις και τον πλήρη μισθό των 400 ευρώ για 40 ώρες πλήρη απασχόληση την εβδομάδα. Και αν είσαι φοβερά τυχερός, ίσως και πληρωθείς και στην ώρα σου. Αυτήν τη στιγμή, επίσημα πλέον η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα σε ανεργία στην Ευρώπη και επιπλέον οι πολίτες καλούνται να πληρώσουν άδικους φόρους και να υποστούν βαρύτατες περικοπές εξαιτίας της λάθος και αναποτελεσματικής πολιτικής των μνημονίων.
Στις εκλογές του 2012 το ρουσφέτι έχει μετατραπεί πλέον σε εκβιασμό του τύπου "δεν έχουμε κάποια θέση εργασίας για σένα πια, θα έχουμε μάλλον όταν θα είμαστε ξανά κυβέρνηση, αλλά εσύ οφείλεις να μας ψηφίσεις για να μην μπεις στη μαύρη λίστα μας".
Αν υπήρχε μια σωστή, έστω και μέτρια στο έργο της κυβέρνηση, τότε μπορεί να μην υπήρχε ρουσφέτι, αλλά τουλάχιστον οι πολίτες θα είχαν εργασία, μισθό και ασφάλιση. Όλα αυτά χωρίς ρουσφέτι.
Ωμοί εκβιασμοί προς τους πολίτες.
Στις τελευταίες εκλογές φαίνεται ότι τα πράγματα έχουν πλέον ξεφύγει από τον έλεγχο και συμβαίνουν γεγονότα που είναι αδιανόητα για σοβαρές δημοκρατίες. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον προξενεί ο ωμός πια εκβιασμός των πρώην κυβερνώντων κομμάτων απέναντι σε ψηφοφόρους τους που κάποτε είχαν ρουσφετολογική συναλλαγή μεταξύ τους. Ένα τέτοιο περιστατικό συνέβη στη συγκέντρωση των αυτοδιοικητικών στελεχών της ΝΔ, που έγινε την Τρίτη 29 Μαΐου στο Δημαρχείο του Κιλκίς. Το περιστατικό αυτό έχει βαρύνουσα σημασία για τη ΝΔ, λόγω της παρουσίας του Παναγιώτη Ψωμιάδη εκεί, η οποία προσδίδει σε αυτό επίσημη διάσταση. Τι συνέβη; Σε κάποιο σημείο πήρε τον λόγο ένα στέλεχος της τοπικής αυτοδιοίκησης (κ. Γεωργαντάς) και μέσα σε όσα είπε, ανάφερε και τα εξής:
"Επίσης καθοριστικός θα είναι ο ρόλος της τοπικής αυτοδιοίκησης στην πίεση ή στην υπενθύμιση σε ανθρώπους που ωφελήθηκαν από την ΝΔ, σε ανθρώπους που δούλεψαν επί ΝΔ, σε ανθρώπους που πήρανε συμβάσεις από τη ΝΔ, εννοώ συμβάσεις έργου, συμβάσεις ορισμένου χρόνου, άλλοι που πήγανε στα στέιτζ... Σε αυτούς να τους θυμίσουμε ότι πρέπει να προσφέρουν κάποια υπηρεσία, πρέπει να πάνε εκλογικοί αντιπρόσωποι, πρέπει να φέρουν την μάνα τους και τον πατέρα τους να ψηφίσει, ξέρουμε όλοι ποιοι είναι αυτοί, αυτοί που τα χρόνια διακυβέρνησης της ΝΔ ωφελήθηκαν από τη ΝΔ, σε αυτούς μπορούμε να υπενθυμίσουμε λίγο πιο φωναχτά ότι έχουν υποχρέωση να πάνε να ψηφίσουν. Αν ο καθένας μας φέρει από έναν ακόμα, που νομίζω μπορούμε, από έναν ακόμα που δεν πήγε να ψηφίσει την προηγούμενη φορά ΝΔ και τον φέρει πίσω, θα τρίβουμε τα μάτια μας την Κυριακή το βράδυ από το αποτέλεσμα..."
Ουσιαστικά, αυτό που θέλει να πει ο εκπρόσωπος μιλώντας για "πίεση" ή "υπενθύμιση", σύμφωνα με αυτά που αντιλαμβάνομαι (διορθώστε με αν κάνω λάθος), είναι το εξής:
"Εμείς σε βολέψαμε όταν ήμασταν κυβέρνηση, τώρα θα πρέπει να μας το ξεπληρώσεις ψηφίζοντάς μας! Αν δεν μας ψηφίσεις, θα υποστείς τις συνέπειες όταν θα είμαστε κυβέρνηση!"
Μέχρι στιγμής δεν έχει βγει κανένας εκπρόσωπος του κόμματος να καταδικάσει ή να διαψεύσει αυτήν τη δήλωση. Ούτε ο υπεύθυνος του προεκλογικού αγώνα της ΝΔ στη βόρεια Ελλάδα, κύριος Παναγιώτης Ψωμιάδης, ο οποίος ήταν παρών. Η ΝΔ βλέποντας πως κινδυνεύει πλέον σοβαρά να έρθει δεύτερο κόμμα τα παίζει όλα για όλα και προσφεύγει πλέον ανοικτά, δημόσια και απροκάλυπτα σε εκβιασμό απέναντι στους ψηφοφόρους της. Ο ρουσφετολογικός μηχανισμός είναι γνωστός από παλιά για τα κυβερνώντα κόμματα και προφανώς ισχύει παντού στον κόσμο, αλλά στην προκειμένη περίπτωση αυτό που κάνει η ΝΔ είναι ένας ωμός εκβιασμός, κάτι που είναι ακόμα πιο παράνομο και αξιόποινο και από το χαράτσι το ίδιο. Και όχι μόνο αυτό: Το κόμμα αυτό παραδέχεται ανοιχτά πλέον ότι βοήθησε τους πολίτες να ωφεληθούν από αυτό. Δεν κρύβει τον ρόλο του στη διαφθορά και την αναξιοκρατία. Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα ακούσουμε αντίστοιχα στο μέλλον και από το ΠΑΣΟΚ...
Αυτός ο εκβιασμός ίσως να είναι και ο βαθύτερος λόγος που πολλοί άνθρωποι στην επαρχία ψήφισαν ΝΔ στις προηγούμενες εκλογές. Φοβούνται πως αν η ΝΔ βγει κυβέρνηση, τότε θα τιμωρηθούν μέσω του αποκλεισμού τους από πιθανά μοιράσματα θέσεων εργασίας και άλλων κομματικών διευκολύνσεων. Ή ότι αν έβγαινε το ΠΑΣΟΚ, τότε θα είχαν αντίποινα από εκείνο. Δυστυχώς, οι άνθρωποι στην επαρχία, εκεί όπου οι κοινωνίες είναι κλειστές, δεν έχουν ακόμη απελευθερωθεί από τα κομματικά δεσμά τους.
Ισοπολιτεία.Αξιοκρατία. Δικαίωμα του πολίτη να εκλέγει και να εκλέγεσθαι... Λέξεις άγνωστες για τους κομματικούς μηχανισμούς της διαφθοράς και του πελατειακού κράτους των κομμάτων που κυβέρνησαν την Ελλάδα τα τελευταία 38 χρόνια. Ας πάψουμε να ψηφίζουμε με βάση το ρουσφέτι, όποιο κόμμα και αν υποστηρίζουμε, και ας δώσουμε βάση στην ουσία του πολιτικού λόγου, τιμωρώντας συνάμα με την αποστροφή μας όποιον επιβουλεύεται τις ζωές μας για το προσωπικό του συμφέρον. Και ας σταθούμε όλοι αλληλέγγυοι στους συμπολίτες μας που υφίστανται τέτοιους εκβιασμούς για λάθη του παρελθόντος.
"...Οι κοινωνίες μας θα πρέπει ανοικοδομηθούν πάνω στην ανθρωπιά, στην καλοσύνη, στην αξιοπρέπεια και σε όλες τις άλλες ανθρώπινες αξίες που έχουμε ξεχάσει σήμερα. Τότε μόνο θα μπορέσουμε να λύσουμε όλοι μαζί τα προβλήματα της χώρας μας..."
Η κυρίαρχη είδηση της σημερινής ημέρας ήταν το χαστούκι που έφαγε η βουλευτής του ΚΚΕ Λιάνα Κανέλη από τον βουλευτή της Χρυσής Αυγής Ηλία Κασιδιάρη. Αυτό που έγινε σήμερα ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενο. Αν θυμόσαστε καλά, το 1998 ο Μιχαλολιάκος, καλεσμένος τότε στη Ζούγκλα του Τριανταφυλλόπουλου, πέταξε μια καρύδα στον σκηνοθέτη Κολλάτο (http://youtu.be/grcIbTOU1R4?t=2m40s). Το σημαντικότερο γεγονός για μένα δεν ήταν αυτό. Είναι ότι ως χώρα έχουμε φτάσει στο σημείο μηδέν, όπου οι καρκινοπαθείς στη χώρα μας δεν μπορούν να προμηθευτούν τα φάρμακά τους. Σε εκείνο το σημείο, όπου πλέον δεν υπάρχουν χρήματα στο κράτος, παρ' όλην τη φοροεισπρακτική αφαίμαξη από τα χαράτσια και τις περικοπές χαμηλόμισθων και συνταξιούχων. Σε εκείνο τη σημείο όπου η ανεργία είναι πλέον "σκήνωμα ζωής", όπως θα έλεγε και ο ποιητής, και χιλιάδες νέοι σκέφτονται σοβαρά μέσα στην απελπισία τους να εγκαταλείψουν τη χώρα. Όπου και να κοιτάξεις γύρω σου υπάρχει ένα κλίμα καημού, μαραζώματος και δυστυχώς και διχόνοιας.
Επανέρχομαι στο γεγονός με το χαστούκι, κυρίως γιατί με ενοχλεί πολύ η υποκριτική απάντηση των (α)διάφορων εκπροσώπων κομμάτων που με τη μέχρι σήμερα στάση τους έχουν παροτρύνει τέτοιου είδους συμπεριφορές. Η στάση τους να βγαίνουν στον τηλεοπτικό φακό και να κάνουν δηλώσης καταδίκης του περιστατικού είναι, συγνώμη που το λέω αλλα δεν ξέρω πώς να αλλιώς να το χαρακτηρήσω καλύτερα, γλοιώδης και αηδιαστική. Και όση οργή και να έχουμε μέσα μας και όσο και να σπεύσουμε να καταδικάσουμε τη Χρυσή Αυγή και τον βουλευτή της για το συγκεκριμένο γεγονός, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέπτη και ψάξουμε πρώτα εκεί να βρούμε τι συμβαίνει. Διότι, αν ο δικός μας καθρέπτης έχει κάτι να μας δείξει, το οποίο επαναλαμβάνω είναι επιτακτική ανάγκη να το ενδοσκοπήσουμε ενδελεχέστερα, υπάρχει και ο άλλος ο καθρέπτης, εκείνος ο οποίος αφορά την κοινωνία μας, τη πολιτεία και την πατρίδα μας και που μέρος του είμαστε όλοι εμείς. Αυτός ο καθρέπτης αυτήν τη στιγμή είναι θολός, υφίσταται πιέσεις, διαστρεβλώσεις και παραμορφώσεις και πολύ φοβάμαι ότι τώρα είναι το σημείο καμπής του για να σπάσει. Έχει φτάσει στα όρια αντοχής του και μαζί του και αυτά που θα ονομάζαμε "ελληνική μεταπολιτευτική δημοκρατία" και "ελληνική κοινωνία". Έχουμε όλοι μας ευθύνη για αυτό που συμβαίνει και πριν σπεύσουμε να καταδικάσουμε τον δράστη, γεγονός που όλοι μας πρέπει να το κάνουμε, είναι ανάγκη να αναλάβουμε πρωτίστως τις ευθύνες μας.
Η ευθύνη του πολιτικού συστήματος.
Ευθύνεται και το πολιτικό σύστημα που βασίζεται ακόμα και σήμερα στη μεγάλη διαφθορά, στην τρανταχτή ατιμωρησία του και στο μεγάλο θράσος που επιδεικνύουν οι εκπρόσωποί του. Ειδικά τα κόμματα που έχουν κυβερνήσει, των οποίων η πολιτική γύρω από το υπουργείο δημόσιας τάξης (ή προστασίας του πολίτη σήμερα) διευκόλυνε και ανέθρεψε τέτοιου είδους οργανώσεις. Και είναι περίσσιο το θράσος και ουσιαστικά υποκριτική η στάση των εκπροσώπων τους, όταν βγαίνουν στον αέρα για να καταδικάσουν τέτοιου είδους συμπεριφορές. Είναι ανάγκη, επίσης, να συνυπολογιστεί η ασυνέπεια των πολιτικών ανάμεσα στο λόγο και στις πράξεις τους, οι συνειδητές ψευδείς δηλώσεις τους, η συμμετοχή τους στη διαπλοκή και στη διαφθορά, η αναίσχυντη χρήση της βουλευτικής τους ασυλίας και εντέλει η καταστρατήγηση του πολιτικού ήθους αναφορικά με τον όρο "πολιτικό όν". Μέχρι σήμερα δεν έχει ακουστεί ένα πραγματικό "συγνώμη". Και είναι πολύ δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι ο Άκης Τσοχατζόπουλος, εφόσον είναι ένοχος (πράγμα που αυτό φαίνεται ως σήμερα), ελάμβανε τις αποφάσεις μόνος του, δεν είχε συνεργάτες και δεν υπήρχε δημοκρατικός μηχανισμός να τον ελέγξει.
Η ευθύνη του δημοσιογραφικού κατεστημένου.
Ευθύνεται και το δημοσιογραφικό κατεστημένο και η σχέση διαφθοράς και διαπλοκής που έχει αυτό με το πολιτικό κατεστημένο. Είναι, θα λέγαμε, συγκοινωνούντα δοχεία. Ως αποτέλεσμα της τελευταίας, ο πολιτικός διάλογος έχει μετατραπεί σε ένα ριγκ αντιφωνούντων οι οποίοι καταστρατηγούν τις βασικές αρχές του διαλόγου, αλληλοδιαπληκτίζονται, ουρλιάζουν, δεν εκφράζουν πολιτικό λόγο ουσίας και απαξιώνουν το πολιτικό ήθος. Αυτές οι εικόνες που πριν από χρόνια θα προκαλούσαν αποστροφή και ανησυχία στους πολίτες για το πολιτικό σκηνικό της χώρας, σήμερα είναι ο κανόνας. Οι σύγχρονοι πολίτες-τηλεθεατές έχουν συνηθίσει να ζουν πλέον με αυτές και έχοντας αναπτύξει ένα είδος "ηθικής και πολιτικής ανοχής" δεν ταράζονται και αποδέχονται την "πραγματικότητα" που τους σερβίρουν τα κανάλια. Με την απαξίωση της πολιτικής εικόνας επιχειρείται ουσιαστικά να εμφυτευτεί η εντύπωση στον πολίτη ότι "η ενασχόληση με το πολιτικό γίγνεσθαι είναι κάτι ανάξιο, ανήθικο και αναξιοπρεπές και κατά συνέπεια κάτι που δεν αξίζει να ασχοληθεί κανείς μαζί του". Ως προς το ερώτημα "τι πρέπει να ψηφίσει", λίγο πριν τις εκλογές υφίσταται την επιστημονικά προμελετημένη πλύση εγκεφάλου από τα τηλεοπτικά κανάλια, το ραδιόφωνο, τις εφημερίδες και σε μικρότερο βαθμό από το ίντερνετ. Ειδικά για τη χρυσή Αυγή που είναι μια ακροδεξιά οργάνωση υπάρχουν στοιχεία και ενδείξεις ότι είχε και έχει σχέσεις με ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής αστυνομίας και έχει συμβάλει σε σημαντικό βαθμό στη διάλυση πολλών αυθόρμητων ειρηνικών πορειών. Μπορεί κάλλιστα να ισχυριστεί κανείς με βάση τα σημερινά δεδομένα, ότι αυτή η οργάνωση σε συνδυασμό με τον άλλον πόλο της, τους αναρχοαυτόνομους, έχουν μέχρι σήμερα αποτελούν το υπ' αριθμόν νούμερο ένα κατασταλτικό εργαλείο του πολιτικού κατεστημένου με σκοπό να αντιμετωπίσει και να αδρανοποιήσει ειρηνικές διαδηλώσεις πολιτών, οι οποίες θα μπορούσαν να αφυπνίσουν την κοινή γνώμη και να ωθήσουν ολοένα και περισσότερους πολίτες σε πολιτική εγρήγορση και στην απαίτηση πραγματικής δημοκρατίας.
Η ευθύνη των πολιτών.
Φταίμε και εμείς οι πολίτες. Με το να στηρίζουμε κυβερνήσεις και πρόσωπα που μέσα από κυβερνητικές θέσεις έχουν συμβάλει σε όλα αυτά που αναφέρω παραπάνω, είμαστε ουσιαστικά συνυπεύθυνοι. Όσες πλύσεις εγκεφάλου και να μας κάνουν, υπάρχουν πάντα τρόποι να ξαναγίνουμε σιγά-σιγά υγιή πολιτικά όντα. Ο πρώτος από όλους είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε κοινωνικά όντα και να δώσουμε αξία στον συνάνθρωπό μας. Αυτό σημαίνει ότι πάνω από κόμματα, παρατάξεις, σημαίες και οργανώσεις υπάρχει ο συνάνθρωπός μας. Ο γείτονάς μας, ο συνάδερφός μας στη δουλειά, ο περιπτεράς, ο ταξιτζής, το παιδί του φαναριού, ο υπάλληλος πίσω από τον γκισέ, ο μπροστινός μας στην ουρά... Όλοι αυτοί, ακόμα και να έχουν αντίθετες πολιτικές απόψεις και πεποιθήσεις με εμάς, είναι και πρέπει να είναι μέσα στη συνείδησή μας ανώτεροι από κάθε κόμμα, πιο ψηλά από σημαίες, φουστανέλες και λάβαρα. Γιατί με αυτούς ζούμε, με αυτούς συναναστρεφόμαστε, αυτών τη χαρά και τη λύπη μοιραζόμαστε, όσο ξένοι για εμάς και να είναι αυτοί. Γιατί, τι αξία έχει π.χ. να έχεις εσύ χρήματα και την ίδια στιγμή όλη η γειτονιά σου να λιμοκτονεί; Ο δεύτερος τρόπος είναι να κατανοήσουμε τον συνάνθρωπό μας τόσο συναισθηματικά όσο και λογικά και να (αλληλοεπι)δράσουμε μαζί του. Να αναπτύξουμε διάλογο, να μην μας πειράξει που η δική του άποψη για λύση δεν συμφωνεί με τη δική μας, να ψάξουμε να βρούμε κοινά σημεία μεταξύ μας και να δράσουμε εφαρμόζοντάς τα αποφασιστικά, τοποθετώντας έστω και προσωρινά στην άκρη τις επημέρους μας διαφορές. Για τον κάθε συνάνθρωπό μας, δηλαδή, δεν θα πρέπει να είναι η πρώτη μας ερώτηση αν "πιστεύει τα ίδια πράγματα με εμάς", αλλά "ποιες είναι οι κοινές μας απόψεις και πώς θα μπορούσαμε να τις υλοποιήσουμε άμεσα". Με αυτό το σκεπτικό βήμα-βήμα θα μπορούσαμε κάθε μέρα να χτίσουμε και κάτι καινούριο. Συνεπώς, φταίμε και εμείς οι πολίτες που δεν θέλουμε να καταλάβουμε ότι η δημοκρατία ξεκινάει από μέσα μας προς έξω σε αντίθεση με την ολιγαρχία που ξεκινάει από έξω προς τα μέσα μας και μάλλον αυτό είναι που βιώνουμε σήμερα. Οι κοινωνίες μας θα πρέπει ανοικοδομηθούν πάνω στην ανθρωπιά, στην καλοσύνη, στην αξιοπρέπεια και σε όλες τις άλλες ανθρώπινες αξίες που έχουμε ξεχάσει σήμερα. Τότε μόνο θα μπορέσουμε να λύσουμε όλοι μαζί τα προβλήματα της κοινωνίας μας.
Παρακάτω αναρτώ διάφορα θέματα, άρθρα και ειδήσεις από το Διαδίκτυο που μου κέντρισαν το ενδιαφέρον τον τελευταίο καιρό.
Ted Williams, ο άστεγος με τη χρυσή φωνή. http://www.youtube.com/watch?v=gWG6zNf4xY0 http://en.wikipedia.org/wiki/Ted_Williams_%28voice-over_artist%29 Δείτε την απίστευτη ιστορία ενός άστεγου, ο οποίος με τη βοήθεια του ίντερνετ και με έμφυτο ταλέντο τη φωνή του, κατόρθωσε να γίνει διάσημος παρουσιαστής στην αμερικάνικη τηλεόραση. Πρόκειται για έναν ταπεινό και πολύ αγαπητό άνθρωπο για τους αμερικανούς τηλεθεατές και ακροατές.
Περιήγηση στο εργοστάσιο κατασκευής των iPad http://www.videoman.gr/25230 (Από το videoman.gr). Μια αποκλειστική περιήγηση στο τεράστιο εργοστάσιο της Foxconn στην Κίνα, όπου βλέπουμε τα βήματα στην κατασκευή των iPad, αλλά και τις δύσκολες συνθήκες εργασίας που επικρατούν.
Kώστας Γκουσγκούνης - Γεωργία Βασιλειάδου http://www.youtube.com/watch?v=v0DLtZa1Ot4 Ο Κώστας Γκουσγκούνης σε άλλη μία μοναδική ερμηνεία στο πλευρό της Γεωργίας Βασιλειάδου. Ο Γκουσγκούνης, είναι αυτός που λέει την ατάκα: δε λες που δεν τον πέτυχε τον άνθρωπο; Τα σχόλια που έχει το συγκεκριμένο βίντεο στο Youtube είναι όλα τα λεφτά!
Marietta Fafouti and Band / Kookoobadi http://www.youtube.com/watch?v=LAtpU7CyRm4 Και αυτή η μουσική είναι υπέροχη και είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι οι καλλιτέχνες είναι Έλληνες! Η προβολή είναι live στο Ράδιο Αρβύλα.
MEGA - Κάψε το σενάριο (stand up comedy) http://youtu.be/VDCW12-Mqx4?t=20m44s Από το σχόλιο μου σε μια αρνητική κριτική για τη σειρά στο vima.gr: Η φύση αυτής της εκπομπής είναι ο αυτοσχεδιασμός και η φρεσκάδα αυτών των νέων ηθοποιών. Είναι αυθεντική και αξίζει! Μου θυμίζει τη δεκαετία του 80, τότε που η ΕΡΤ υποστήριζε τέτοιες εκπομπές με κύριο κριτήριο τη δημιουργικότητα και την ψυχαγωγία. Προσωπικά, μου αρέσει η εκπομπή και γελάω πάρα πολύ με κάποιες σκηνές, κυρίως γιατί τα παιδιά είναι ωραίοι τύποι και έχουν αυτοσχεδιασμό και κέφι. Δεν με πειράζει αν κάποια αστεία δεν πιάνουν, διότι αυτό είναι κομμάτι μιας τέτοιας σειράς. Αν σε κάποιους φίλους δεν αρέσει το συγκεκριμένο είδος χιούμορ, αυτό είναι φυσιολογικό, αφού αυτό είναι πάντα θέμα προσωπικού γούστου. Είναι, όμως, κρίμα να γράφει κάποιος μια τόσο αρνητική κριτική για μια σειρά που αρέσει σε αρκετούς ανθρώπους. Είναι σαν να προσβάλει την αίσθηση χιούμορ όλων αυτών που τους αρέσει η εκπομπή. Σέβομαι απολύτως το δικαίωμα και τη γνώμη του αρθρογράφου και θεωρώ την άποψή του αποκλειστικά προσωπική. Αν θέλει να γράψει αντικειμενικά θα πρέπει να ρωτήσει περισσότερο κόσμο και να κάνει μια δημοσιογραφική έρευνα, χωρίς προσωπικό πάθος και υποκειμενικότητα, όπως και να αφήσει να περάσει κάποιο χρονικό διάστημα, διότι οποιοδήποτε είδος τέχνης, είτε καλό είτε κακό, αναγνωρίζεται και αξιολογείται μέσα από την αντοχή και τη διάρκειά του στον χρόνο. Εντέλει, το τι αρέσει στον καθένα μας είναι θέμα υποκειμενικό και θα έπρεπε κατά βάση ένα σημαντικό τμήμα της αξιολόγησης να βασίζεται σε στατιστικά στοιχεία αναγνωρισιμότητας και δευτερευόντως σε αυτό που ονομάζουμε "κριτική τέχνης". Όλα αυτά με καλή διάθεση προς τον αρθρογράφο. Εύχομαι στη σειρά και σε όλους τους ηθοποιούς της ελληνικής τηλεόρασης να τα καταφέρουν. Τουλάχιστον σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς που ζούμε, αυτό είναι μια μικρή παρηγοριά.
Για όσους δεν το γνωρίζουν, εδώ και αρκετόν καιρό το www.tvxs.gr έχει ξεκινήσει σε συνεργασία με τη δημοσιογράφο Κρυσταλία Πατούλη μια έρευνα με βάση το ερώτημα "Ποιες αιτίες μας έφεραν ως εδώ, και κυρίως τι πρέπει να κάνουμε;". Στο ερώτημα αυτό απαντούν άνθρωποι των γραμμάτων, των επιστημών και των τεχνών, με σκοπό έναν δημόσιο διάλογο.
Μέχρι στιγμής έχουν απαντήσει πάρα πολλοί άνθρωποι και οι απόψεις είναι πολύ ενδιαφέρουσες. Στην περίπτωση που κάποιος θέλει πραγματικά να ενημερωθεί και να προσπαθήσει να βγάλει κάποιο συμπέρασμα για την κρίση, ίσως και να διαμορφώσει μια σωστή άποψη, αυτές οι απόψεις είναι σίγουρα μια όαση μέσα στην έρημο του διχασμού και της παραπληροφόρησης που υφιστάμεθα από τα "παραδοσιακά" μέσα μαζικής ενημέρωσης. Γιατί αυτές δεν προβάλλουν μόνο προτάσεις, αλλά προσπαθούν και να διατηρήσουν ένα σωστό επίπεδο σεβασμού και ήθους απέναντι στη διαφορετική άποψη. Και αυτό είναι κάτι που όλοι μας ανεξαιρέτως οφείλουμε να προσέξουμε σήμερα. Μέσα σε αυτό το επιτηδευμένο χάος τείνουμε να μην εξετάζουμε καν την άλλη άποψη και το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να επιτεθούμε σε οτιδήποτε δεν ακούγεται ωραίο στα αυτιά μας.
Παρακάτω θα αναρτήσω μια καλή, κατά τη γνώμη μου, άποψη ως προς το καίριο ερώτημα. Ο Θάνος Μικρούτσικος, μια σημαντική προσωπικότητα για τον τόπο, απαντά με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο και εξηγεί, μέσα από προσωπικές του εμπειρίες και συλλογισμούς, για ποιους λόγους θα πρέπει να καταψηφίσουμε το μνημόνιο. Είναι ένα καλό άρθρο, άσχετα από την πολιτική τοποθέτηση ή τη γνώμη που έχει κανείς για τον μουσικοσυνθέτη, επειδή οι τοποθετήσεις του συμπυκνώνουν σε μεγάλο βαθμό τους προβληματισμούς και την αγωνία όλων των Ελλήνων σήμερα.
"Θα σεβαστώ οποιονδήποτε έχει μία άλλη άποψη, αλλά, προσωπικά, έχω την εντύπωση, ότι το μνημόνιο μάς καταστρέφει. Αν αποφασίσουμε, σύμφωνα με τον Γιώργο Παπανδρέου, τον Βενιζέλο, τον Σαμαρά και την Ντόρα Μπακογιάννη, να κάνουμε εθνικό ποιητή τον Πολέμη, μπορεί να αλλάξουμε άποψη… Διότι, ο Πολέμης, ο ποιητής που μάθαμε όταν ήμασταν στο σχολείο, έλεγε: «Τί εἶναι ἡ πατρίδα μας; Μὴν εἶν᾿ οἱ κάμποι; Μὴν εἶναι τ᾿ ἄσπαρτα ψηλὰ βουνά; Μὴν εἶναι ὁ ἥλιος της, ποὺ χρυσολάμπει; Μὴν εἶναι τ᾿ ἄστρα της τὰ φωτεινά;…».
Ε, λοιπόν, δεν είναι αυτή η πατρίδα μας! Πατρίδα μας δεν είναι ούτε καν η Ακρόπολη. Η Ακρόπολη είναι ένα σύμβολο, ιστορικής σημασίας. Πατρίδα, είναι τα 10 εκατομμύρια Έλληνες! Και αυτοί καταστρέφονται! Καταστρέφονται, και δεν υπάρχει επιστροφή μέσω του μνημονίου! Αυτό το μνημόνιο, πρέπει να ακυρωθεί!
Και μόνο τότε, έχουμε πι-θα-νό-τη-τες, να αρχίσουμε κάποια στιγμή, στο κοντινό μέλλον, ή μεσοπρόθεσμα να ανακάμπτουμε. Αλλιώς, θα μας πάνε σερνάμενα κουφάρια το 80 - 90% των Ελλήνων, μέχρι το 2025, για να μας παραδώσουνε στους μεγάλους επιχειρηματίες, με πολύ φτηνή εργατική δύναμη, θα πάρουν το μεγαλύτερο κομμάτι του πλούτου μας πάρα πολύ φτηνά, διότι αυτός είναι ο βασικός στόχος για να ξανασυσσωρεύσουν πολλά χρήματα σε λιγότερα χέρια (και πάει, ακόμα κι αυτό που λέει ο Πολέμης, δηλαδή). Αυτός είναι ο στόχος! Και σε αυτό πρέπει να πούμε ένα «Όχι!».
Ένα μικρό όχι το είπαμε στις 6 Μαΐου. Θα πρέπει να το βροντοφωνάξουμε περισσότερο, και υπάρχει περίπτωση -γιατί δεν είναι μόνο τα ντόμινο τα δικά τους, αλλά είναι και τα ντόμινο τα δικά μας- να περάσει σα μήνυμα, και σε άλλους ευρωπαϊκούς λαούς.
Επειδή ακούγεται κατά κόρον το επιχείρημα, αρχικά από τον Βενιζέλο και τον Σαμαρά, δυστυχώς και από τον Κουβέλη, ότι, για μας, πρώτη γραμμή είναι η Ευρώπη και το ευρώ, και εγκαλούν, για παράδειγμα, τον Σύριζα, που μιλάει για καταγγελία, τί θα γίνει αν μας κόψουν τη βοήθεια, που θα μας σπρώξουνε προς το να φύγουμε από την Ευρώπη και από το ευρώ...
Μπορώ να συζητήσω και αυτό, το κατά πόσο μπορούν να μας κόψουν την βοήθεια κλπ., αλλά, δεν θέλω να μιλήσω ως προς αυτό. Αν δεχτώ ως υπόθεση εργασίας, ότι καταγγέλλεται το μνημόνιο και γίνεται αυτό που λέει η ΔΗΜΑΡ, το Πασόκ και η ΝΔ, θα ήθελα να αντιστρέψω το ερώτημα, κυρίως προς τη ΔΗΜΑΡ και δευτερευόντως τη ΝΔ και το Πασοκ, που τους έπιασε κωλοπιλάλα για την επαναδιαπραγμάτευση, ως εξής:
θα επαναδιαπραγματευθούν δύο, τρία, τέσσερα πράγματα. Πείτε, ότι επαναδιαπραγματεύονται, όπως έχω ακούσει, για τις συλλογικές συμβάσεις, για να ξαναεπανέλθει ο χαμηλότερος μισθό στα 700 ευρώ, και επίσης για τους χαμηλοσυνταξιούχους. Όχι, ότι κερδίζουμε σπουδαία πράγματα, αλλά είναι τρία σπουδαία ζητήματα που αφορούν ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού.
Και αν δεν το δεχτούνε; Εσείς, θα προχωρήσετε στο μνημόνιο, αφού η κόκκινη γραμμή σας είναι να μην κοπεί η βοήθεια; Βγαίνετε να πείτε στον Ελληνικό λαό, ότι αν δεν δεχτούν π.χ. σε αυτά τα τρία ζητήματα, εμείς, δυστυχώς θα ακολουθήσουμε το μνημόνιο; Τολμάτε να το πείτε αυτό το πράγμα;
Αυτό είναι το συγκλονιστικό, και αυτός είναι ο λαϊκισμός. Και το περιμένεις από τη ΝΔ, το περιμένεις από το Πασόκ, διότι είναι δύο δυνάμεις που στηρίζουν τις τράπεζες και την ιθύνουσα τάξη της Ευρώπης. Από τη ΔΗΜΑΡ, όμως, δεν το περιμένεις, με μια ευαισθησία, έστω ροζ , της Αριστεράς…
Για μένα, η κόκκινη γραμμή είναι η αξιοπρέπεια του ελληνικού λαού,για μένα η κόκκινη γραμμή είναι η επιβίωση του ελληνικού λαού!
Άκουσα, μάλιστα από έναν άνθρωπο του συστήματος, μεγαλοδημοσιογράφο, συγκεκριμένα τον Νίκο Χατζηνικολάου, ο οποίος προς τιμήν του, απευθυνόμενος στον Άδωνη Γεωργιάδη, ρώτησε το εξής: Φετίχ είναι το ευρώ; Απαντά, αυτός, όχι, αλλά, είναι καταστροφή αν φύγουμε από το ευρώ, κλπ. Και του απαντά: Πόσοι είναι οι άνεργοι κύριε Γεωργιάδη; Λέει, εκείνος, ένα εκατομμύριο. Δεν είναι ένα εκατομμύριο, του λέει, διότι εάν προσθέσουμε και εκείνους με το ένα μεροκάματο το μήνα, είναι ενάμισυ προς δύο εκατομμύρια. Και αν γίνουν 4 εκατομμύρια, με το μνημόνιο, εσείς θα λέτε να μη φύγουμε από το ευρώ; Γιατί μπήκαμε στο ευρώ; Για να ζούνε 4 εκατομμύρια άνεργοι, και οι υπόλοιποι φτωχοί;
Δεν είμαι υπέρ της δραχμής, να το ξεκαθαρίσω. Δεν είμαι υπέρ της δραχμής, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση που βρίσκεται η χώρα και σε αυτή τη φάση που βρίσκεται η Ευρώπη. Μακάρι, να απαλλαγούμε από το μνημόνιο, μένοντας μέσα σε αυτούς τους θεσμούς. Αλλά, για το όνομα του Θεού και της Παναγίας, για μένα η κόκκινη γραμμή μου, είναι η επιβίωση των ανθρώπων!
Πήγα προχθές στον χασάπη και μπαίνει μία κυρία που τη γνώριζα, έξοχη, καλοντυμένη, και ζητάει εκατό γραμμάρια κιμά και έφυγε με ένα πακετάκι... τσιγάρα κιμά. Και μου λέει, ο χασάπης, μην ανοίγεις τα μάτια σου, αυτό συμβαίνει! Και αυτό συμβαίνει στην περιοχή μου, που είναι μια καλή περιοχή της Αθήνας, πίσω από το Παναθηναϊκό Στάδιο, στο Μετς. Δηλαδή , θέλω να πω, ο κόσμος δεν έχει πια χρήματα!
Δεν είναι 20% η πτώση του βιοτικού επιπέδου. Μετράνε μόνο τις περικοπές. Δεν συνυπολογίζουν το 1,5 ανέργους, δεν συνυπολογίζουν την αύξηση των τιμών, δεν συνυπολογίζουν την αύξηση των φόρων. Αν τα συνυπολογίσεις, η πτώση του βιοτικού επιπέδου, κατά μέσον όρο, είναι πάνω από 40%. Και πάνω από 40% σε προηγούμενους μισθούς του τύπου 1000, 1200, 700 ευρώ, δεν ζει ο άλλος! Δεν ζει η οικογένεια!
Πρέπει να φύγουμε πάση θυσία, εδώ και τώρα, από το μνημόνιο! Και εκεί, να δώσουμε τη μάχη μας, μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο, αλλά, το κύριο είναι αυτό!
Θεωρώ, ότι, έτσι όπως είναι τα πράγματα αυτή τη στιγμή, ο Σύριζα ήταν εκείνο το ριζοσπαστικό κόμμα που πρότεινε δύο πράγματα, τα οποία φαίνεται να γίνονται αποδεκτά, από μεγάλα τμήματα του ελληνικού λαού.
Το πρώτο είναι η ενότητα της Αριστεράς πάνω στο ζήτημα: Καταγγελία του Μνημονίου. Ο Σύριζα δεν είπε, έλα ΚΚΕ, έλα ΔΗΜΑΡ, έλατε Οικολόγοι, ελάτε όσοι κινείστε, γενικότερα, σε αυτό που λέμε Αριστερά, να κάνουμε μία κυβέρνηση. Διότι, γνωρίζει, ότι υπάρχουν μεγάλες διαφορές. Όμως είπε, ελάτε, μόνο για το θέμα του μνημονίου.
Και εδώ, θεωρώ ότι είναι απαράδεκτη η στάση του ΚΚΕ, κάνω μία παρένθεση να πω ότι αυτό το κόμμα, δεν θα το βρίσω ποτέ και θα το σέβομαι διότι έχει μία ιστορία αγώνων και θυσιών που πλησιάζει τα 100 χρόνια, διαφωνώ όμως, κάθετα, με τη στάση του, διότι, υπενθυμίζω ότι σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο που περνούσε η χώρα μας, δηλαδή, εννοώ, στην Κατοχή, από τους Γερμανούς ναζιστές, το 1941 – 1944, όταν δημιουργήθηκε το ΕΑΜ και έφτασε να εκφράζει το 80% του ελληνικού λαού. Δεν ήταν όλοι αυτοί κομμουνιστές. Οι κομμουνιστές δεν ήταν παραπάνω από 5-6%. Τότε, όμως, με στόχο να αντισταθούμε στους κατακτητές, συσπειρώθηκε τόσος κόσμος.
Ε, αυτό είναι που προτείνει ο Σύριζα: Ελάτε, ρε παιδιά, να μπορέσουμε να αντισταθούμε ακόμα καλύτερα, για να ξεφύγουμε από τη λαίλαπα κι από την καταστροφή που επιφέρει το μνημόνιο.
Αυτό είναι το ένα. Το δεύτερο είναι, ό,τι, τον τελευταίο χρόνο, για πρώτη φορά, έστω ανεπαρκώς, γιατί δεν θέλω να το παίξω… οπαδικά, ο Σύριζα διετύπωσε μία σειρά μέτρων που αφορούν μια μεταβατική περίοδο. Αυτό, δεν το είχε κάνει ποτέ κόμμα της Αριστεράς. Ή θα μιλούσε ενάντια σε κάποια μέτρα, ή θα μιλούσε για τη… Δευτέρα Παρουσία, δηλ. πότε θα γινόταν ο Σοσιαλισμός.
Αντίθετα, ο Σύριζα, εδώ και ένα χρόνο, έχει αρχίσει να διατυπώνει -θα το ξαναπώ για να το εμπεδώσετε: έστω ανεπαρκώς!- ένα σχέδιο.
Αυτά τα δύο πράγματα, με έκαναν να ταχτώ με το μέρος του Σύριζα σε αυτές τις εκλογές και να θεωρήσω, ότι πρέπει όλοι όσοι έχουμε παρεμφερείς απόψεις και πιστεύουμε ότι το μνημόνιο είναι ήδη καταστροφή, να τον υποστηρίξουμε, διότι μόνο με μία τέτοια εκδοχή, έχουμε πιθανότητες να ξεπεράσουμε έστω μεσοπρόθεσμα –όχι μικροπρόθεσμα– αυτό το τεράστιο πρόβλημα, το οποίο σέρνει όλον τον ελληνικό λαό, στην καταστροφή.
Και σε ότι αφορά την περίφημη διγλωσσία που τον κατηγορούν, έχω να πω το εξής: Κατ’ αρχήν, ποιος τον κατηγορεί; Το Πασοκ; Που ήταν υπερασπιστής του μνημονίου και τώρα ούτε λίγο, ούτε πολύ, βγαίνει ο Βενιζέλος και κάποιοι άλλοι εναντίον του μνημονίου; Που έκάναν, δηλαδή, το άσπρο - μαύρο και τώρα το μαύρο - άσπρο; Ή η ΔΗΜΑΡ –θα το ξαναπώ- η οποία μας τάραξε με το ζήτημα «κατηγορώ τον Σύριζα γιατί δεν έγινε κυβέρνηση, ενώ έπρεπε να γίνει κυβέρνηση και πάμε λανθασμένα για εκλογές», αλλά, δεν καταλαβαίνω, με αυτή τη λογική, γιατί δεν έκανε κυβέρνηση με την ΝΔ και το Πασοκ; Είχαν 168 βουλευτές. Όμως, κρύβει το γιατί! Γιατί, αν έκανε κυβέρνηση και σε 6 μήνες ξαναγίνονταν εκλογές, ο Κουβέλης θα έψαχνε να βρει την ψήφο της γυναίκας του. Και αντί να το πει έτσι, το κρύβει, άρα και αυτός λειτουργεί με λαϊκίστικο τρόπο.
Για την περίφημη, λοιπόν, διγλωσσία, ή τριγλωσσία - τετραγλωσσία, όπως θέλετε πείτε το, ένα κόμμα του 4,5% φτάνει το Μάιο να γίνει 17%, και στη χειρότερη περίπτωση στις εκλογές να γίνει 25%, αντιλαμβάνεστε ότι δεν είναι δυνατόν μέσα σε δύο μήνες να αφομοιωθεί η νέα πραγματικότητα. Δέκα Λένιν να έκρυβε ο Σύριζα μέσα στους κόλπους του, πάλι δεν θα μπορούσαν να αφομοιώσουν αυτή τη νέα πραγματικότητα.
Από την άλλη μεριά, αν ο Σύριζα ή ο Συνασπισμός, πριν ένα χρόνο, στο 4%, έφτιαχνε μία θεωρητική ανάλυση που θα έλεγε ότι το τάδε φορολογικό νομοσχέδιο με τα 60 σημεία, θα πρέπει να είναι αυτό, όποιος το παρουσίαζε, θα έπρεπε να του πούνε όλοι οι υπόλοιποι, σύντροφε είσαι για το Δρομοκαϊτειο! Αυτά, λοιπόν, τώρα απαιτούνται και τώρα πρέπει να γίνουν εξειδικεύσεις. Χώρια, που η πραγματικότητα αλλάζει με τραγικό τρόπο, συνεχώς.
Συνεπώς, έχω την εντύπωση, ότι, βεβαίως στα χέρια του Σύριζα είναι να κάνει μια άλλη πολιτική, να ενοποιήσει αυτές τις απόψεις, όσο μπορεί πιο σύντομα αλλά αφομοιωμένα, αλλά το κυριότερο, είναι το εξής:
Δεν υπάρχει περίπτωση αν βγει Πρωθυπουργός ο Τσίπρας να υπάρχει μία κυβέρνηση του Σύριζα, και να μην γίνουν πολλά λάθη. Τα οποία, όχι μόνο θα μεγιστοποιηθούν από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, από τους ξένους, από το Διεθνές Νομισματικό Σύστημα, αλλά θα πέσουν και του κόσμου οι τρικλοποδιές!
Μία λύση έχει ο Σύριζα και ο Τσίπρας. Διακυβέρνηση με το λαό, ως εξής: Φτιάχνει π.χ. έναν νόμο και αποδεικνύεται σε 15 μέρες ότι είναι ελλιπής, ατελής ή και λανθασμένος. Στον Κολωνό, επάνω σε... βαρέλι ο Πρωθυπουργός, απευθυνόμενος στον κόσμο, που είναι 3, 4, 10, ή 15 χιλιάδες, λέει, κάναμε τον νόμο αυτόν, αλλά είναι λάθος, ή έχει ελλείψεις, τον τραβάμε πίσω να τον διορθώσουμε…
Που σημαίνει μία διακυβέρνηση για τον κόσμο με τον κόσμο, χωρίς να υποκύπτει σε λαϊκισμούς. Αυτός είναι ο δρόμος. Κι αν αυτό ακολουθηθεί, διαβεβαιώνω ότι εγώ βλέπω φως στην άκρη του τούνελ και βλέπω και ελπίδα!
*** Θέλω να πω κι ένα περιστατικό που μου συνέβη, γράφω τώρα μία μουσική για την Επίδαυρο, τις Εκκλησιάζουσες του Αριστοφάνη, και ήμουν στην Πετρούπολη στο στούντιο που γράφω, αργά το βράδυ, και φεύγοντας πήρα ταξί να πάω στο σπίτι μου. Μεγάλη η διαδρομή, ο ταξιτζής ήταν έξαλλος, αντιμνημονιακός, και χωρίς να μου πει που ανήκει, άρχισε να μου λέει, ότι αυτοί οι γελοίοι τύποι που από τα κανάλια, από το Πασοκ και τη ΝΔ, χτύπησαν τον Τσίπρα επειδή είπε Ολανδρέου τον Ολαντ, και λένε, κύριε Θάνο, ότι δεν είναι πολίτικαλ κορέκτ, με συγχωρείς πάρα πολύ, αλλά, εμένα, ένας νεαρός που είναι πολιτικός αρχηγός, επιτέλους με έκανε υπερήφανο, απέναντι σε όλους αυτούς του οσφιοκάμπηδες και τους γλοιώδεις...
Και εκεί που περίμενα να μου πει ότι είναι Σύριζα, μου λέει, και να φανταστείς, ότι εγώ ψήφισα τον Καμμένο γιατί είμαι δεξιός! Θέλω να πω, με αυτό, ότι ο κόσμος πια, είναι πολλά βήματα μπροστά. Και δεν αντέχει άλλο, ούτε το σφίξιμο στον… λαιμό που του επιβάλουνε, αλλά ούτε και την αναξιοπρέπεια που επίσης του έχουν επιβάλει και που επιτρέπουν στον κάθε κομπλεξικό, Σόιμπλε, να βγαίνει με άνεση χιλίων καρδιναλίων, και να μιλάει για το αποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών, να κουνάει το δάχτυλο, αυτός ο τύπος, που είναι πιο αντιπαθής και από τον υπουργό οικονομικών του Χίτλερ! Με συνομιλητές τους Βενιζέλο - Σαμαρά, να χαριεντίζονται…
Όπως αυτό το γεγονός που δημοσιεύτηκε ξώφαλτσα στο Mega, με τον Βενιζέλο και τον Πρόεδρο της Κοινοβουλευτικής ομάδας των Γερμανών Σοσιαλιστών, όπου υποτίθεται ότι μιλούν χωρίς να τους ακούνε, και τον ρωτά ο Βενιζέλος «τι γνώμη έχεις για τον Τσίπρα;» και ο άλλος κάνοντας μια γκριμάτσα, είπε κάτι, για να του ανταπαντήσει ο Βενιζέλος,οφείλω να σου πω, μπράβο σου, γιατί ήσουν πολύ αυστηρός αλλά του άξιζε!
Είναι δυνατόν, αρχηγός τρίτου κόμματος στην Ελλάδα, να κατηγορεί τον αρχηγό του δεύτερου κόμματος με έναν γερμανό πολιτικό; Είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει! Είναι απίστευτο, το πόσο γλοιώδεις είναι, και το πόσο υπόδουλοι είναι. Αλλά, δεν θέλουμε εμείς να είμαστε υπόδουλοι!
*** Αναφερόμενος και στα μεγάλα ΜΜΕ, αυτά, ανήκουν στα χέρια πλήρως διαπλεκομένων με ελάχιστες εξαιρέσεις. Θεωρώ ότι τα ΜΜΕ, και περισσότερο ο τηλεοπτικός χώρος και λιγότερο ο ραδιοφωνικός κλπ., παίζουν ένα συγκεκριμένο ρόλο από το 1990, που ενοποιεί το κρατικό ιδεολογικό μηχανισμό του καπιταλισμού. Τα μέσα αυτά, βρίσκονται στα χέρια πάρα πολύ λίγων ανθρώπων, οι οποίοι εμπλέκονται με τους πολιτικούς εδώ και 20 χρόνια. Ως εκ τούτου, χρησιμοποιούν, είτε επώνυμους δημοσιογράφους, που παίζουν το παιχνίδι τους πολύ συνειδητά, ή χρησιμοποιούν άλλους δημοσιογράφους, που γίνεται φανερό, ότι αν θέλουν να παραμείνουν, πρέπει να παίξουν και αυτοί με τους ίδιους όρους. Τα όρια, με λίγα λόγια, προσδιορίζονται από τα συμφέροντα των αφεντικών.
Δηλαδή, και στο Mega, και στο ΣΚΑΪ, και σε όλα αυτά τα κανάλια, αυτό είναι η κύρια πλευρά. Κι αν τους ξεφύγει και ένας - δύο, είναι για απενοχοποίηση, ή διότι τους ξέφυγαν και δεν το πήραν χαμπάρι. Αυτό είναι δεδομένο! Δεν λειτουργεί διαφορετικά. Γι’ αυτό ο κόσμος, όταν έγινε δημοσκόπηση, κατά 50% χαρακτήρισε το Mega, ως μνημονιακό κανάλι. Και διαβεβαιώνω, ότι αν γινόταν ακόμα καλύτερη δημοσκόπηση, θα έβγαινε το 70%. Διότι, ο κόσμος αυτή τη στιγμή, σπρώχνει για αλλαγή, αφού είναι τόσο άγρια στον... τοίχο κολλημένος, που δεν πάει άλλο!
*** Κι αν κάνουμε μία μικρή ανασκόπηση -χωρίς να πάμε στην Τουρκοκρατία- όταν ανέλαβε ο Γιώργος Παπανδρέου τον Οκτώβρη του 2009, είναι αλήθεια ότι πήρε μια καυτή πατάτα στα χέρια του. Γιατί, θυμάμαι και εγώ, εκείνα τα περίφημα debate κλπ. τον Καραμανλή να λέει λίγες μέρες προ των εκλογών στον ελληνικό λαό, ότι το έλλειμμα είναι 6%. Ο Προβόπουλος βέβαια είχε μιλήσει για 9% κάτι κοντά στο διψήφιο, αλλά ακόμα και αυτό, ήταν μακριά από το 13,5 - 15% που ήταν τελικά το έλλειμμα! Όντως, λοιπόν, ο Γιώργος Παπανδρέου, πρώτον, πήρε μια καυτή πατάτα στα χέρια του και δεύτερον –και εδώ τελειώνουν οι δικαιολογίες- ότι ο συσχετισμός στην Ευρώπη, ήταν πολύ δυσάρεστος για κάποιους ανθρώπους που εκινούντο σε έναν άλλο χώρο, γιατί, η συντριπτική πλειοψηφία, ήταν τα πολύ συντηρητικά, νεοφιλελεύθερα -θα έλεγα- κόμματα, με επικεφαλής την Γερμανία της Μέρκελ.
Αυτά είναι τα δύο πράγματα που κληρονόμησε ή που βρήκε μπροστά του ο Γιώργος Παπανδρέου. Θεωρώ όμως, ότι, η διαχείριση αυτών των προβλημάτων στο πλαίσιο του καπιταλισμού, ήταν η πλέον απαράδεκτη, και εξελίχθηκε σε διαχείριση ε-γκλη-μα-τι-κή!
Γιατί, όπως είπα, ήδη από το 2010, και το έχω επαναλάβει πάρα πολλές φορές: Δεν σώζεις τη χώρα, καταστρέφοντας τους κατοίκους της. Καταστρέφοντας το λαό της.
Και δεν καταστρέφεις μόνο το λαό της διπλασιάζοντας την ανεργία -που τυπικά είναι στο 1,2 εκατομμύρια, και επί τοις ουσίας μπορεί και να κοντεύει στα 2 εκατομμύρια εάν προσθέσουμε και τους ανθρώπους που μόλις μετά βίας κάνουν ένα μεροκάματο την εβδομάδα- αλλά φτωχοποιείς ένα μεγάλο ποσοστό, και την περίφημη μεσαία τάξη, η οποία υποτίθεται ότι ήταν ο στυλοβάτης της οικονομίας, γιατί υπήρχαν όλες αυτέ οι μικρές, οι μεσαίες επιχειρήσεις, που παρήγαγαν ένα κομμάτι του πλούτου στην Ελλάδα και δίναν δουλειά στους ανθρώπους, αυτές φαίνονται να διαλύονται και πολλές από αυτές να έχουν κλείσει, και οι υπόλοιπες να συρρικνώνονται. Συνεπώς, μιλάμε για μια ε-γκλη-μα-τι-κή πολιτική στη διαχείριση του όντως καυτού προβλήματος.
Και σπεύδω να πω, παρότι δεν είμαι οικονομολόγος, αλλά είμαι ένας ενεργός πολίτης, ότι το 2010 στο πλαίσιο πάντα του καπιταλισμού, υπήρχανε και άλλες λύσεις, οι οποίες για λόγους ενδεχομένως που θα πρέπει κάποτε να απολογηθεί ο Παπανδρέου και οι συνεργάτες του, δεν ακολουθήθηκαν, και ακολουθήθηκε αυτή η ιστορία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου της γνωστής ως Τρόικας, η οποία, αυτό το οποίο πρότεινε και ακολουθήσαμε με πειθήνιο τρόπο, στην αρχή το Πασόκ και ο ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη, και αργότερα μπήκε και η ΝΔ στο παιχνίδι, είναι ένα πράγμα, το οποίο, βαθαίνει συνεχώς την κρίση, αφού δεν είμαστε στο χείλος του γκρεμού, είμαστε στον γκρεμό, και κατά τη γνώμη μου, έτσι όπως είναι τα πράγματα αυτή τη στιγμή, οδηγούμαστε με βάση το μνημόνιο στην απόλυτη χρεοκοπία, και θεωρώ μάλιστα –επειδή είναι και πολύ της μόδας η συζήτηση- ότι η έξοδος από το ευρώ είναι πιθανότερη εάν συνεχίσει να υπάρχει το μνημόνιο και να ακολουθείται από την Ελληνική κυβέρνηση. Να προσθέσω, ότι, θεωρώ πολύ ύποπτη την κουβέντα, που λέει, ότι, έκλεισε ο κύκλος της μεταπολίτευσης, ένας κύκλος που μόνο δεινά επισώρευσε στον κόσμο, διότι όλα τα προβλήματα ξεκίνησαν από το 1974 και επιδεινώνονταν, επιδεινώνονταν και επιδεινώνονταν... Δηλαδή, ότι επί 38 χρόνια δεν ζήσαμε απολύτως τίποτα, ή ζήσαμε την καταστροφή ή την προετοιμασία για την καταστροφή.
Θεωρώ αυτή την κρίση, ανιστόρητη, επιστημονικά λάθος, και νομίζω ότι εκπορεύεται από αυτούς τους πολιτικούς, που με ένοχο τρόπο μας οδήγησαν στα μνημόνια, ακριβώς, είτε για να απενοχοποιηθούν, είτε για να καταστήσουν τους πάντες ενόχους, και κυρίως από τα παπαγαλάκια τους, δηλαδή, τους μεγαλοδημοσιογράφους του συστήματος.
Γιατί θεωρώ ότι και η επταετία του Κωνσταντίνου Καραμανλή –ποτέ δεν υπήρξα δεξιός- ήταν μια επταετία, η οποία, καταρχήν, λειτούργησε για την εμπέδωση της Δημοκρατίας που είχαμε χάσει επί χούντας, και κυρίως η πρώτη διακυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου, ήταν μια διακυβέρνηση με πολύ θετικό πρόσημο σε τρία επίπεδα:
Το πρώτο, ήταν, ότι, -για όσους νεώτερους δεν το γνωρίζουν και δεν μεγάλωναν εκείνα τα χρόνια- υπήρχε ο φόβος του χωροφύλακα απ’ άκρη σε άκρη της Ελλάδας (π.χ. λίγο πριν το 1981, σε συναυλίες, μου είχαν επιτεθεί παραστρατιωτικές οργανώσεις στα Γρεβενά και στη Σπάρτη, κατά εξάδες, απειλώντας να με μαχαιρώσουν, και τη γλύτωσα τελευταία στιγμή), ήταν τέτοια η τρομοκρατία που επετίθεντο ακόμα και σε επώνυμους, που τολμούσαν ως προοδευτικοί να πηγαίνουν στους τόπους τους για να παίζουν μια μουσική διαφορετική από τη γνωστή εθνικόφρονα μουσική, που τότε είχαν στο δικό τους ρεπερτόριο.
Το δεύτερο είναι, ότι, έκανε μια εξωτερική πολιτική που τά ‘βαζε, ως σε ένα βαθμό, αλλά τά ‘βαζε με τους Αμερικάνους, και το πιο σημαντικό που ξεχνάνε όσοι θέλουν να ξεχάσουν, ή δεν ξέρουν όσοι είναι γεννημένοι εκείνη την περίοδο, ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου, επιχείρησε μία αναδιανομή, πολύ σοβαρή μεταξύ 1982-1984 –και θέλω να τονίσω ότι υπουργός Εθνικής Οικονομίας ήταν ο Γεράσιμος Αρσένης, τότε- όπου, θυμάμαι πολύ έντονα, ότι ο κατώτατος μισθός ήταν 9μιση χιλιάδες δραχμές, και το ’84 είχε φτάσει τις 44.000 δραχμές.
Και ας κατηγορούν τον Ανδρέα Παπανδρέου ότι αύξησε το χρέος με αυτό, το χρέος μετά από αυτές τις αυξήσεις στους μισθούς ήταν 62% του ΑΕΠ, κατά τι λιγότερο από το χρέος της Γερμανίας, αναλογικά αυτή τη στιγμή. Κι όταν ρώτησα τον Ανδρέα Παπανδρέου, ως Υπουργός Πολιτισμού ,το 1994, ακριβώς γι αυτό το θέμα, με έπιασε ολίγον αυστηρά, και μου είπε, κοίταξε, εγώ έπρεπε να ισορροπήσω την Ελληνική κοινωνία, βγήκα για να εκφράσω λαϊκά στρώματα, μικρομεσαίους, και έπρεπε τότε, να ισορροπήσω μια κοινωνία που ήταν μπαταρισμένη, αυτά λοιπόν ήταν πολύ σημαντικά πράγματα.
Θα δεχτώ, ότι από τότε ξεκίνησαν κάποια συμπτώματα, κάποιες παθογένειες, οι οποίες αργότερα εξελίχθηκαν σε γάγγραινα, αλλά παρόλα ταύτα, όποιος θέλει να εξετάσει επιστημονικά εκείνη την περίοδο, θα την βρει με θετικό πρόσημο.
Για μένα, η αρχή του κακού ξεκίνησε με την πλαστή ευμάρεια της Κυβέρνησης Σημίτη, το 1996. Όταν δηλαδή, υποτίθεται, ότι η χώρα μπήκε σε ανάπτυξη, αλλά αυτή ήταν ψευδοανάπτυξη, γιατί ανάπτυξη γίνεται όταν αναπτύσσεις τα στρατηγικά σου πλεονεκτήματα, όχι όταν φτιάχνεις δρόμους, αεροδρόμια, λιμάνια, που είναι απαραίτητα για την ανάπτυξη, αλλά δεν αποτελούν αυτή- καθεαυτή ανάπτυξη, καθότι έχουν αρχή, μέση και τέλος.
Είναι άλλο να πεις, για παράδειγμα, η Κρήτη θα αναπτυχθεί ως προς τον τουρισμό και ως προς την εξαγωγή του λαδιού, και μου χρειάζεται ένα καλό αεροδρόμιο ή ένα καλό λιμάνι, οπότε το φτιάχνω, και είναι άλλο να πεις, φτιάχνω ένα λιμάνι και ένα αεροδρόμιο, γράφω στα παλαιότερα των υποδημάτων μου το ελαιόλαδο ή τον τουρισμό, και μόλις τελειώσει σε τρία χρόνια αυτό το λιμάνι, μας τέλειωσε και η ανάπτυξη!
Αυτό αναπτύχθηκε επί Σημίτη, και ταυτόχρονα με τη βοήθεια των μεγάλων Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, και βεβαίως του χρηματοπιστωτικού συστήματος, -γιατί, τότε πιά, το Πασοκ από εκφραστής λαϊκών και μικρομεσαίων στρωμάτων είχε γίνει ο εκφραστής του πάνω κομματιού της μεσαίας καθώς και της άρχουσας τάξης, δηλαδή του χρηματοπιστωτικού συστήματος- πλακώσανε όλες εκείνες οι κάρτες με τη βοήθεια της διαφήμισης –δανείσου για να ζήσεις! κλπ- και τότε, και σε επίπεδο ηθικής και σε επίπεδο οικονομικής ζωής, χάσαμε τα αυγά και τα πασχάλια, ξεκίνησε ο μεγάλος δανεισμός, συνεχίστηκε άκριτα επί Νέας Δημοκρατίας – Κώστα Καραμανλή, συνεχίστηκε ν φουσκώνει, τότε, το Δημόσιο, γιατί εγώ, είχα βρει ένα Δημόσιο ως Υπουργός Πολιτισμού στα μέτρα τα κανονικά, απλώς ήταν ανορθολογικό. Μετά άρχισε να βαραίνει και συνεχίστηκε να γίνεται ακόμα πιο ανορθολογικό, για να φτάσουμε το 2009, που σας είπα την άποψή μου στην αρχή της συζήτησης.
Και εν τω μεταξύ, όχι μόνο προηγήθηκε μία Ολυμπιάδα που ήταν το κερασάκι στην τούρτα, και ξοδεύτηκαν πάρα πολλά χρήματα, αλλά τουλάχιστον, αφού προηγήθηκε, και αφού ξοδεύτηκαν, δεν φρόντισαν καθόλου, να τα αξιοποιήσουν. Για παράδειγμα, η Βαρκελώνη το 1992 άλλαξε τη μορφή της πόλης, αλλά η ίδια η Βαρκελώνη μέχρι το 2010 (δεν μιλάω για την κρίση, γιατί πλέον η κρίση έχει χτυπήσει όλες τις χώρες της Ευρώπης και κυρίως το Νότο), επί 18 χρόνια εκμεταλλευόμενη όλα όσα έγιναν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης, είχε μια τουριστική ανάπτυξη, άνευ προηγουμένου: Πήγαινες, οποιοδήποτε μήνα του χρόνου, και σπρωχνόσουνα στο δρόμο! Αντίθετα, εμείς, αφήσαμε ακόμα και αυτά που φτιάχτηκαν το 2004, και σαπίζουν, στην συντριπτική τους πλειοψηφία.-»
