Κεντρική βιβλιοθήκη Α.Π.Θ.

Για όλους εμάς που ήμασταν πριν κάποιον καιρό φοιτητές και διαβάζαμε στην κεντρική βιβλιοθήκη του Α.Π.Θ. έχω μία έκπληξη που θα μας κάνει να αναπολήσουμε τα παλιά:

Μάλιστα! Το σήμα κατατεθέν της βιβλιοθήκης, ίσως και ολόκληρου του πανεπιστημίου!
Εκεί που κοιτούσες το βιβλίο κολλημένος περίπου για δύο ώρες στην πρώτη σελίδα, αγκομαχώντας να καταλάβεις τι στο καλό σου συμβαίνει, τι είναι αυτό που κρατάς στα χέρια σου, τι δουλειά έχεις εδώ, τσουπ! Σου σκάει το καρτελάκι στο βιβλίο. Και τότε ξαφνικά ξυπνάς και συνειδητοποιείς που βρίσκεσαι, ποιος είσαι, τι κάνεις εδώ και τι πραγματικά θέλεις στη ζωή σου... ένα καλό καφεδάκι κάτω στο κυλικείο! Ευχαριστώ Φάτων!

Θυμάμαι και τα παιδιά που μοιράζαν τα καρτελάκια. Σαν αστεράκια νίντζα τα πετούσαν προς όλες τις κατευθύνσεις και όποιον έπαιρνε ο χάρος!

Και τους τύπους που ερχόταν πρωί πρωί για να πιάσουν θέση για καμιά πενηνταριά φίλους, συγγενείς, τουριστικά γκρουπ κλπ. Φορτωμένοι με καμιά τριανταριά βιβλία μπούκαραν πρώτοι-πρώτοι μέσα και τρέχαν όπως τρέχουν κάτι τρελές καταναλώτριες στα πολυκαταστήματα που μόλις ανοίγουν. Πριν καλά καλά φτάσουν στα πίσω τραπέζια ξεκινούσαν να μοιράζουν τα βιβλία εν κινήσει από μακριά, σαν να μοιράζουν τραπουλόχαρτα. Βουτιές σθένους και αυτοθυσίας για την ύστατη θέση, πρώτο τραπέζι πίστα μπροστά στην πασαρέλα των φοιτητριών της νομικής και άλλων μελετηρών σχολών.

Και αυτό δηλαδή με την πασαρέλα, τι ήταν; Για να έρθουν τα καημένα τα κορίτσια στη βιβλιοθήκη να μελετήσουν έπρεπε να ντυθούν σαν να ήταν να βγουν το Σαββατόβραδο σε νυχτερινό μαγαζί. Μάλλον, πρέπει να προετοιμάζονταν πλήρως για την ημέρα της ορκωμοσίας, δηλαδή για το τι θα βάλουν εκείνην την ημέρα.

Θυμάστε καθόλου την παλιά είσοδο-έξοδο της βιβλιοθήκης, εκείνην την σκάλα μπροστά από το κυλικείο, πριν ανοίξει αυτή που υπάρχει τώρα; Πάντα ήταν γεμάτη με κόσμο να στέκεται στα ακριανά κάγκελα και να σκέφτεται να το ρισκάρει να μελετήσει.

Το παλιό κυλικείο με τα τάβλια που είχαν λιώσει; Και τις παλιές βιβλιοθηκόφατσες τις θυμάστε καθόλου; Τον επιστάτη της βιβλιοθήκης που κοντά στις 11 η ώρα την πάλευε, δεν την πάλευε; Το φυτώριο, που αν κατά λάθος έμπαινες μέσα, μόνο που θα ακουγόταν η ανάσα σου γυρνούσαν όλοι με το βλέμμα έντονο, να σου κάνει παρατήρηση;

Θυμάμαι και τον καφέ του κυλικείου, που όταν το 2002 αυξήθηκε στο 1.20 ευρώ ανεβήκαμε τότε όλοι και όλοι τριάντα παιδιά πάνω στον Πρύτανη και του ζητήσαμε να τον πάει στο 1 ευρώ. Μας είπε ότι θα το φροντίσει και πραγματικά κράτησε τον λόγο του μέχρι σήμερα.

Τα γρασίδια το καλοκαίρι, το τρένο με τα εισητήρια του ΟΣΕ, τον δρόμο προς τη λέσχη, τις εξεταστικές, κυρίως αυτές του καλοκαιριού με τη βραδινή δροσιά, τον παλιό χώρο καπνιστών, τις διαλυμένες τουαλέτες με τις gay σημειώσεις και τις τρύπες για τους πρόστυχους ματάκηδες, ο ΦΟΑΠΘ που ήταν απέναντι, οι συναντήσεις με φίλους και συμπάσχοντες, οι σημειώσεις και οι αγγελίες μπροστά στην είσοδο, τα άνετα καθίσματα, οι λίγες μπρίζες για τα laptop, τα ξεχασμένα βιβλία φοιτητών που ποτέ δεν ήρθαν ή έφυγαν και ξέχασαν να γυρίσουν...

Βασίλη, θυμάσαι πόσες φορές το κλείσαμε το μαγαζί, εμείς και ο επιστάτης;