Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013

Δολοφονία του Παύλου Φύσσα: Το σημείο καμπής για τη δημοκρατία.

"Το φάγανε το παλικάρι!..." Μία από τις συχνότερες φράσεις που ακούγονται τις τελευταίες τρεις μέρες για την πολιτική δολοφονία του Παύλου Φύσσα από μια οργανωμένη ομάδα της χρυσής αυγής. Τον περασμένο Γενάρη είχα γράψει ένα άρθρο για τη ραγδαία άνοδο του φασισμού στην Ελλάδα.

Φλερτάροντας με τον Άδολφο

Μέσα σε οχτώ μήνες τα πράγματα έχουν επιδεινωθεί. Τον περασμένο Ιούνιο η κυβέρνηση πέρασε εκείνον τον αυταρχικό νόμο, σύμφωνα με τον οποίο με μια απλή υπογραφή ενός υπουργού μπορεί να κλείσει οποιαδήποτε ΔΕΚΟ ακαριαία. Έπειτα έκλεισε την ΕΡΤ, κάτι που αντίκειται στους νόμους και τις συμφωνίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Χρησιμοποίησε επικοινωνιακές αλχημείες και τη δύναμη των Μίντια προσπάθησε να μας πείσει ότι από ένα άρθρο του συντάγματος που αναφέρεται σε έκτακτες και ανεξέλεγκτες καταστάσεις τύπου πολέμων, σεισμών και μεγάλων επιδημιών, μπορούμε κάλλιστα με ένα απλό προεδρικό διάταγμα να δημιουργήσουμε έναν τέτοιον αυταρχικό νόμο, παρακάμπτοντας τις δημοκρατικές διαδικασίες της βουλής.

Ήταν μια ξεκάθαρη παραβίαση της δημοκρατίας και της λαϊκής βούλησης.

Εδώ και πολύν καιρό οι ελληνικές κυβερνήσεις χρησιμοποιούν τη χρυσή αυγή ως εργαλείο για να προκαλέσουν πόλωση ανάμεσα στις διάφορες κοινωνικές ομάδες. Έπειτα, μπαίνουν στη μέση και εμφανίζονται ως η αναγκαία λύση, οι εγγυητές της σταθερότητας και της δημοκρατίας. Το γνωστό "διαίρει και βασίλευε" στην πιο βρώμικη του εκδοχή. Και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ καλλιέργησαν και εξέθρεψαν μέσα από τα σπλάχνα τους τη χρυσή αυγή, τα δικά τους παιδιά. Και φρόντισαν αυτή να έχει ασυλία για οποιαδήποτε εγκληματική δράση, ασυλία αστυνομική και δικαστική. Και τα κανάλια με τους δημοσιογράφους καλλιέργησαν μια προσκοπική εικόνα για τους χρυσαυγίτες. Τα καλά παιδιά που μοιράζουν συσσίτια και βοηθάνε γιαγιάδες στα ψώνια. Υπηρεσίες τις οποίες έπρεπε να τις προσφέρει η κυβέρνηση, δηλαδή...


Προχθές αυτοί οι "καλοί πρόσκοποι" σκότωσαν ένα παλικάρι επειδή δεν γούσταρε τον φασισμό. Ήθελαν να σκοτώσουν, γιατί θέλουν να ξεκινήσει μια εποχή βίας και αναβρασμού. Αυτό θέλει και η κυβέρνηση, αίμα, πόλωση και σφαγή ανάμεσα στους αριστερούς και τους ναζιστές με σκοπό να τους εξισώσει στα μάτια κάθε Έλληνα και μετά να φανεί αυτή ως η μόνη λύση για τον τόπο σήμερα.


Είναι το σημείο καμπής της δημοκρατίας μας. Όλα όσα έγραφα τόσον καιρό και όσα γράφω τώρα δεν μπορούν να περιγράψουν τη μεγάλη μου αγωνία και λύπη για αυτό που βλέπω να έρχεται. Θέλω να φωνάξω όσο πιο δυνατά μπορώ στα αυτά κάθε πολίτη αυτής της χώρας:

ΞΥΠΝΑ! ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟΝ ΠΡΟΘΑΛΑΜΟ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ! ΣΕ ΛΙΓΟ ΜΠΑΙΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΑ ΓΙΑ ΠΕΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ!

Όταν ο φώναξαν «εγέρθουτου» είπες ότι «θα μας κάνει καλό λίγη πειθαρχία».

Όταν χαστούκισαν την Κανέλλη, είπες « καλά της έκαναμ γιατί είναι πολιτικός, ΚΚΕ, γυναίκα, λεσβία κλπ».

Όταν φώναζαν για «γαμημένες αλβανικές κωλοτρυπίδες» και «κωλομπήχτες ηθοποιούς τους κώλου», είπες ότι «όποιος προσβάλλει την ορθοδοξία, αυτά παθαίνει».

Όταν είπαν ότι «ο Σχορτσανίτης είναι μαύρος, άρα δεν είναι Έλληνας», είπες ότι «δεν σε νοιάζει, γιατί δεν παίζει στην ομάδα σου».

Όταν είδες τα ναζιστικά τατουάζ τους, είπες «τι σας νοιάζει τι κάνει ο καθένας στο σώμα του;»

Όταν ακούς να μιλούν για νεοναζί και Χίτλερ, είπες «για τη Marfin και τον Στάλιν, γιατί δεν λέτε τίποτα», λες και η μία αθλιότητα δικαιολογεί την άλλη.

Όταν μοίρασαν τρόφιμα μόνο σε Έλληνες, είπες ότι «ο Έλληνας πείναει περισσότερο από τον ξένο».

Όταν ζήτησαν ιατρική περίθαλψη μόνο για Έλληνες, είπες «να πάνε στη χώρα τους όλοι αυτοί οι αραπάδες να γιατρευτούν».

Όταν χαιρετούσαν ναζιστικά, είπες ότι «έτσι τα κάνουν αυτά, δεν τα εννοούν».
Όταν έβγαλαν πιστόλι μέσα στο Δημαρχείο Αθηνών, είπες ότι «ήρθε η ώρα να φοβηθούν οι κλέφτες».

Όταν άρχισαν να δέρνουν στα στενά του κέντρου της Αθήνας, είπες ότι «αν δεν τους αρέσει, να πάνε πίσω στο Πακιστάν».

Όταν παρομοίωσαν τον Αντετοκούνμπο με «μια μαϊμού που κρατάει σημαία», είπες ότι «το Αντετοκούνμπο δεν είναι και τόσο ελληνικό πάντως».

Όταν είπαν ότι «τα χέρια αυτά μπορεί να χαιρετάνε ναζιστικά, αλλά είναι καθαρά», είπες «καλύτερα ναζί, παρά κλέφτης».

Όταν είδες παλιές φωτογραφίες με το περιοδικό τους να υμνεί τον Χίλτερ, τον Γκέμπελς και τον Παγανισμό, είπες ότι «έχουν περάσει τόσα χρόνια και άλλαξαν».

Όταν είπαν ότι ο ναζιστικός χαιρετισμός και η σβάστικα παραπέμπουν στην Αρχαία Ελλάδα, πόσταρες ένα άρθρο από κάποιο απίθανο blog για να δικαιολογήσεις την άγνοιά σου.

Όταν τους ακούς να βρίζουν τους ξένους, απαντάς με το «πας μη Έλλην βάρβαρος».

Όταν έσπασαν τους πάγκους των αλλοδαπών μικροπωλητών, είπες ότι «παίρνουν τη δουλειά από τους Έλληνες».

Όταν τους είδες να κυκλοφορούν σαν στρατός στους δρόμους της Αθήνας και άλλων πόλεων, είπες ότι «ο Έλληνας είναι περήφανος και πρέπει να τον φοβούνται».

Όταν διάβαζες οτιδήποτε αρνητικό εναντίον τους, είπες ότι είναι «προπαγάνδα των αριστερών, των Εβραίων, του συστήματος, των ανθελλήνων κλπ κλπ».

Όταν έβριζαν και χειρονομούσαν μέσα στη Βουλή, είπες ότι «γι αυτό μπήκαν, για να τιμωρήσουν τα λαμόγια».

Όtαν τίμησαν το θάνατο του χουντικού δολοφόνου Ντερτιλή, είπες ότι «αυτός ήταν ένας ήρωας που πολέμησε για τη χώρα του».

Όταν είπαν «υπάνθρωπους» τους μετανάστες, είπες ότι «οι ξένοι φταίνει για τη σημερινή κατάντια της Ελλάδας».

Όταν τους είδες με αναμμένους πυρσούς σε μια νεοναζιστική τελετή στις Θερμοπύλες , είπες ότι «είναι περήφανοι ως απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων».

Όταν τους είδες να καμαρώνουν τα μπράτσα τους δίπλα σε όμορφες γκόμενες, είπες «μακάρι να «κυκλοφορούσα» κι εγώ αυτό το μωρό».

Όταν συναντήθηκαν με Γερμανούς νεοναζί μέσα στη Βουλή, είπες «καλύτερα με αυτούς, παρά με τα λαμόγια με τη Siemens».

Όταν τάχθηκαν υπέρ της Χούντας, είπες -τι άλλο θα έλεγες;- ότι «ο Παπαδόπουλος έφτιαξε δρόμους».

Όταν είπαν ότι αρνούνται το Ολοκαύτωμα, σκέφτηκες ότι μπορεί να έχουν δίκιο και να είναι «μια ακόμα προπαγάνδα των Εβραίων».

Όταν είπαν ότι τον Χίτλερ θα τον κρίνει η ιστορία, εκεί το... σκέφτηκες λίγο, αλλά γρήγορα το έβαλες στο πίσω μέρος του μυαλού σου. Έχεις τόσα να σκεφτείς εξάλλου...

Σήμερα όμως, νοικοκυραίε μου, έστω και σήμερα, πρέπει να αποφασίσεις!
Ή θα είσαι με τους νεοναζί ή θα είσαι με όλους τους άλλους.
Καλό κακού πάντως, όταν πας στο σπιτάκι σου το βράδυ, φρόντισε να κλειδώσεις καλά, γιατί πλέον δεν αρκεί να είσαι «μαυριδερός» για να σε αφήσουν στον τόπο. Αρκεί να μην τους αρέσει η μίζερη, φοβισμένη -αλλά πάντα νοικοκυρεμένη- φάτσα σου...

#εσύ_πού_ήσουν

Αν δεν υπάρχει μια μεγάλη θετική αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό στις επόμενες εβδομάδες, είμαι πλέον απόλυτα πεπεισμένος ότι αυτό θα συμβεί. Αυτό συμφέρει στην κυβέρνηση. Αυτό συμφέρει την αμερικάνικη κυβέρνηση, έτσι ώστε να βγούμε από το ευρώ και ο ορυκτός πλούτος μας να συνδεθεί με το αμερικάνικο δολάριο και να κλαπεί από τις μεγάλα οικονομικά λόμπι. Όλα είναι ξεκάθαρα πια και όποιος δεν θέλει να τα δει, απλώς χαϊδεύει τον μικρό φασίστα που κρύβει μέσα του. Μόνο που αγνοεί ότι "ο μεγάλος φασίστας πάντα τρώει τον μικρό". Δεν υπάρχει αλληλεγγύη και φερεγγυότητα μεταξύ των φασιστών. 

Δεν θέλω να γράψω άλλα, γιατί είναι βαριά η καρδιά μου, δεν μπορώ να τον αντέξω τον φασισμό. Θα παραθέσω μόνο μερικά αξιόλογα κείμενα και βίντεο με σκοπό η κάθε αναγνώστρια και ο κάθε αναγνώστης να περάσουν από την ανάγνωση στη δράση.

Η μητέρα του Φύσσα μιλάει για τη δολοφονία του γιου της. Η συγκλονιστική της μαρτυρία αποκαλύπτει πλήρως το μέγεθος του φασισμού στην Ελλάδα. Παρατηρήστε με πόση ασέβεια προσπαθούν οι δημοσιογράφοι να διακόψουν τη μητέρα, η οποία είχε την ανάγκη μέσα στο βαρύτατο πόνο της να μιλήσει, και να αποσυνδέσουν από το περιστατικό τη χρυσή αυγή, παρουσιάζοντας τον Παύλο Φύσσα δήθεν σαν "στοχοποιημένο". Ακόμα και σήμερα παλεύουν με νύχια και με δόντια για το σάπιο πολιτικό κατεστημένο, ακόμα να έχουμε ξανά δικτατορία. Είναι πραγματικά "εμετική και προκλητική" η στάση τους. Αν διαβάσει κάποιος αρχαία κείμενα θα βρει τέτοιους χαρακτήρες στην περιγραφή και τον βίο των κολάκων.



Επίσης, αξίζει οπωσδήποτε να διαβαστεί το παρακάτω κείμενο του Μάνου Χατζιδάκι. Το παραθέτω και αυτό γιατί μας φανερώνει ότι ο φασισμός ξεκινάει από εμάς τους ίδιους.

Προφητικός Μάνος Χατζιδάκις: "Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι" Ένα συγκλονιστικό κείμενο που έγραψε τον Φεβρουάριο του 1993, λίγους μήνες πριν τον θάνατό του Πηγή: http://www.lifo.gr/team/readersdigest/30496

"Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενυσχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.

Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται.

Ενώ τα πουλιά… Για τα πουλιά, μόνον οι δολοφόνοι, οι άθλιοι κυνηγοί αρμόζουν, με τις «ευγενικές παντός έθνους παραδόσεις». Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με τη μορφή «λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων» σχηματίζει φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες. Πρόσφατη περίπτωση ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μόνο που ο πόλεμος αυτός μας δημιούργησε για ένα διάστημα μιαν αρκετά μεγάλη πλάνη, μιαν ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε όλοι μας πως σ’ αυτό τον πόλεμο η Δημοκρατία πολέμησε το φασισμό και τον νίκησε. Σκεφθείτε: η «Δημοκρατία», εμείς με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο τον Στάλιν, πολεμήσαμε το ναζισμό, σαν ιδεολογία άσχετη από μας τους ίδιους. Και τον… νικήσαμε. Τι ουτοπία και τι θράσος. Αγνοώντας πως απαλλασσόμενοι από την ευθύνη του κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το σε μια άλλη εθνότητα υποταγμένη ολοκληρωτικά σ’ αυτό, δεν νικούσαμε κανένα φασισμό αλλά απλώς μιαν άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε να μας υποτάξει.

Ένας πόλεμος σαν τόσους άλλους από επικίνδυνους ανόητους σε άλλους ανόητους, περιστασιακά ακίνδυνους. Και φυσικά όλα τα περί «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας», και «λίκνων πνευματικών και μη», για τις απαίδευτες στήλες των εφημερίδων και τους αφελείς αναγνώστες. Ποτέ δεν θα νικήσει η Ελευθερία, αφού τη στηρίζουν και τη μεταφέρουν άνθρωποι, που εννοούν να μεταβιβάζουν τις δικές τους ευθύνες στους άλλους. (Κάτι σαν την ηθική των γερόντων χριστιανών. Το καλό και το κακό έξω από μας. Στον Χριστό και τον διάβολο. Κι ένας Θεός που συγχωρεί τις αδυναμίες μας εφόσον κι όταν τον θυμηθούμε μες στην ανευθυνότητα του βίου μας. Επιδιώκοντας πάντα να εξασφαλίσουμε τη μετά θάνατον εξακολουθητική παρουσία μας. Αδυνατώντας να συλλάβουμε την έννοια της απουσίας μας. Το ότι μπορεί να υπάρχει ο κόσμος δίχως εμάς και δίχως τον Καντιώτη τον Φλωρίνης).

Δεν θέλω να επεκταθώ. Φοβάμαι πως δεν έχω τα εφόδια για μια θεωρητική ανάπτυξη, ούτε την κατάλληλη γλώσσα για τις απαιτήσεις του όλου θέματος. Όμως το θέμα με καίει. Και πριν πολλά χρόνια επιχείρησα να το αποσαφηνίσω μέσα μου. Σήμερα ξέρω πως διέβλεπα με την ευαισθησία μου τις εξελίξεις και την επανεμφάνιση του τέρατος. Και δεν εννοούσα να συνηθίσω την ολοένα αυξανόμενη παρουσία του. Πάντα εννοώ να τρομάζω.

Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. Οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητος. Που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις σαν μια πολιτική προέκτασή τους ή σαν μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία. (Τελευταία διάβασα πως στην Πάτρα, απέναντι στο αστυνομικό τμήμα άνοιξε τα γραφεία του ένα νεοναζιστικό κόμμα. Καμιά ανησυχία ούτε για τους φασίστες, ούτε για τους αστυνομικούς. Ούτε φυσικά για τους περιοίκους).

Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός. Τα κουρεμένα κεφάλια των στρατιωτών, έστω και παρά τη θέλησή τους, ευνοούν την έξοδο της σκέψης και της κρίσης, ώστε να υποτάσσονται και να γίνονται κατάλληλοι για την αποδοχή διαταγών και κατευθύνσεων προς κάποιο θάνατο. Δικόν τους ή των άλλων. Η εμπειρία μου διδάσκει πως η αληθινή σκέψη, ο προβληματισμός οφείλει κάπου να σταματά. Δεν συμφέρει. Γι’ αυτό και σταματώ. Ο ερασιτεχνισμός μου στην επικέντρωση κι ανάπτυξη του θέματος κινδυνεύει να γίνει ευάλωτος από τους εχθρούς. Όμως οφείλω να διακηρύξω το πάθος μου για μια πραγματική κι απρόσκοπτη ανθρώπινη ελευθερία.

Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών. Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε.

Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους νέους. Εκεί επιδρά και το marketing. Η επιρροή από τα Μ.Μ.Ε. ενός τρόπου ζωής που ευνοεί το εμπόριο. Κι όπως η εμπορία ναρκωτικών ευνοεί τη διάδοσή τους στους νέους, έτσι και η μουσική, οι ιδέες, ο χορός και όσα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους έχουν δημιουργήσει βιομηχανία και τεράστια κι αφάνταστα οικονομικά ενδιαφέρονται.

Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια στέρεη παιδεία όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκεντρισμός η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστιχτο στο εσωτερικό τους. Προσέξτε το χορό τους με τις ομοιόμορφες στρατιωτικές κινήσεις, μακρά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας. Το τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του βιβλίου και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια άνετη σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας.

Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας – που ή φοβάται ή δεν σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα οφέλη.Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος «αρχηγός» που θα ηγηθεί αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενό μας. Και τότε θα ‘ναι αργά για ν’ αντιδράσουμε. Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς – όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλο. Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά μας. Δεχόμαστε να ‘μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια αλλά και τόσο «ανθρώπινοι» και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια.

Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος.

Με πείραξε και όταν διάβασα το παρακάτω κείμενο για τον Μίκη Θεοδωράκη: Μίκης Θεοδωράκης: Αποστρατεύομαι ολοκληρωτικά, tvxs.gr/node/138857. Παραθέτω ολόκληρη την επιστολή. Δεν το κρύβω, ότι τον Μίκη τον Θεοδωράκη τον συμπαθώ πολύ. Ο άνθρωπος είναι μια προσωπικότητα, αντάξια ενός Σεφέρη, Ελύτη ή Μάνου Χατζιδάκι. Και ναι, έχει κάνει λάθη στη ζωή του, έχει πει υπερβολικά πράγματα μέσα στο πάθος του για την ελευθερία, αλλά σέβομαι πολύ τα λόγια του γιατί αυτός έχει πραγματικά αγωνιστεί και έχει παλέψει για τη δημοκρατία και την ελευθερία. Μακάρι όλοι μας να μπορούσαμε να κάνουμε στις ζωές μας έστω 1% από αυτά που έκανε αυτός και κάθε παρόμοιος του.
Ακολουθεί ολόκληρη η επιστολή.

ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΡΟΠΑΛΑ

Βρεθήκαμε στο Ηρώδειο για τα 50 χρόνια της Μαρίας Φαραντούρη. Καθισμένοι πλάι-πλάι παλιοί σύντροφοι όπως ο Κουτσούμπας, ο Κουβέλης, ο Τσίπρας και η αφεντιά μου. «Είμαστε εδώ τέσσερις γενιές αριστερών», τους είπα. «Εμείς προσπαθήσαμε ξανά και ξανά να χτυπήσουμε την πόρτα της Εξουσίας. Δεν τα καταφέραμε. Τώρα την χτυπά ο νεότερος…». «Και ;;;», ρώτησε κάποιος από το πηγαδάκι που είχε σχηματιστεί γύρω μας. «Άκου φίλε», του είπα, «μπορεί όλοι εσείς να σκέφτεστε (και με το δίκιο σας) ένα σωρό πράγματα για μας, όμως η Ελληνική Αριστερά είναι ένα ποτάμι. Το ίδιο. Βρεθήκαμε μπροστά σε βράχους. Χωριστήκαμε σε διχάλες. Εν πάση περιπτώσει. Τώρα την πόρτα χτυπά ο νεότερος…». «Και τι να ψηφίσουμε;» μπήκε κάποιος στο ψητό. «Τσίπρα», του λέω, «τι άλλο;». Ο Κουτσούμπας χαμογέλασε αμήχανα. «Και ΚΚΕ βέβαια…». Κάποια κυρία με κοίταξε επιτιμητικά. «Το ΚΚΕ είναι ο βράχος μας», της είπα. Αυτή είναι η ολοκληρωμένη μου απάντηση. Δηλαδή και Τσίπρα και ΚΚΕ.

Δυστυχώς αυτά είναι λόγια που λέγονται στην ανάλαφρη ατμόσφαιρα του διαλείμματος μιας συναυλίας. Πίσω όμως κρύβεται η ωμή πραγματικότητα και η προσωπική μου τραγωδία. Που μεγαλώνει όσο λιγοστεύει το λαδάκι στο καντήλι μου. Και μιας και η «Αυγούλα» μου έκανε την τιμή να με αναφέρει αδράχνοντας την ευκαιρία, για να προβάλει ένα προεκλογικό σύνθημα, θα πρέπει νομίζω να μου δώσει την ευκαιρία να ξεδιπλώσω ολοκληρωμένα την σκέψη μου σχετικά με τις πολιτικές εξελίξεις και τον ρόλο της Αριστεράς.
                                                              *
Στις συναντήσεις μας στα πλαίσια του Μετώπου ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α. διαπιστώθηκε η βασική μας διαφορά (ανάμεσα στις απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ και τις δικές μου), που εξακολουθεί να υπάρχει: δηλαδή αν είναι εφικτή η ριζική αλλαγή(που έχει ανάγκη ο τόπος) μέσα ή έξω από το Σύστημα Εξουσίας. Το «μέσα» σήμαινε συμμετοχή στις εκλογές με στόχο την κατάκτηση της κοινοβουλευτικής Εξουσίας.

Το «έξω», να βάλουμε όλοι μας το όποιο βάρος μας για τη δημιουργία ενός Παλλαϊκού Μετώπου Αντίστασης. Είναι αλήθεια ότι από τις αρχές του 2011 η πολιτική μου σκέψη ριζοσπαστικοποιήθηκε. Γιατί; Πρώτον γιατί διαπίστωσα την αρχή του τέλους του δικομματισμού, που σημαίνει απαλλαγή της μεγάλης πλειοψηφίας του Λαού μας από τον άμεσο ιδεολογικο-πολιτικό και κομματικό έλεγχο των δύο ιστορικών εκπροσώπων της ξένης εξάρτησης. Δεύτερον, η αποκάλυψη με την υπογραφή του Μνημονίου όχι μόνο του αντιλαϊκού αλλά και του αντεθνικού ρόλου των ηγετικών παραγόντων που κρατούσαν κάτω από τον άμεσο έλεγχό τους τούς οπαδούς του ΠΑΣΟΚ στην πρώτη φάση και της Ν.Δ. στην επόμενη. Μιλάμε για το 80% περίπου των Ελλήνων ψηφοφόρων! Τρίτον, κουρελιάστηκαν οριστικά οι μάσκες που έκρυβαν το αληθινό αποκρουστικό πρόσωπο των λεγομένων ξένων «προστατών» μας, ώστε σήμερα να μην υπάρχει ούτε ένας Έλληνας που να μην πιστεύει ότι ο στόχος τους είναι να μας εξαθλιώσουν και να μας κατατρομοκρατήσουν, ώστε να καμφθεί κάθε δυνατότητα του Λαού μας και να παραδοθεί σαν «πρόβατο επί σφαγήν» στα οικονομικά και στρατηγικά τους συμφέροντα. Ειδικά τώρα, μετά την αποκάλυψη του πετρελαϊκού μας πλούτου, ο στόχος τους είναι να τον ελέγξουν και να τον καρπωθούν δίνοντας στον Λαό μας λίγα ψίχουλα, αφού θα έχει εξασφαλιστεί η οριστική του υποταγή στην θέλησή τους.

Αυτές οι διαπιστώσεις με οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι αυτή η τεραστίων διαστάσεων απελευθέρωση του Λαού μας από τους καταναγκασμούς και τις αυταπάτες του δικομματισμού σε συνδυασμό με την αποκάλυψη του ρόλου των δυνάμεων της ξένης εξάρτησης και των τοπικών συμμάχων και οργάνων τους (που  όλοι μαζί, θεσμικοί, πολιτικοί, οικονομικοί, κρατικοί παράγοντες συνιστούν το πλέγμα του Συστήματος Εξουσίας) δημιουργούν για την χώρα μας μια σπάνια ιστορική ευκαιρία! Ποιο ήταν το «κλειδί»; Ο ενημερωμένος λαός, που  όπως έδειξαν οι μεγάλες διαδηλώσεις του 2011 και του 2012, άρχισε να κατανοεί τη δύναμή του και να ανιχνεύει την ευθύνη του για την αναγκαία ριζοσπαστική αλλαγή. Φτάνει να καταφέρει να ενωθεί γύρω από ένα κοινό στόχο και μια ενιαία αντιστασιακή ηγεσία. Αυτή ήταν κατά την άποψή μου η ώρα της Αριστεράς. Και γι’ αυτό ξαναβγήκα, 86 χρονών, σε δρόμους και σε πλατείες. Όπως σε κάθε παρόμοια στιγμή, όταν ο Λαός φορτώνεται με ιστορικές ευθύνες και κατά κάποιον τρόπο είναι «άγραφο χαρτί», περιμένει ένα χέρι να γράψει επάνω μια λέξη. Στα 1821 η λέξη ήταν «Ελευθερία». Στα 1843, «Σύνταγμα». Στα 1912 «Εδαφική ολοκλήρωση». Στα 1940 «Αντίσταση». Στα 1973 «Δημοκρατία». Στα 2012 (ακόμα και σήμερα) η λέξη που περιμένει είναι «ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ».

Στις συζητήσεις μας με τους Γλέζο, Τσίπρα, Δραγασάκη είχα την ευκαιρία να τους αναπτύξω τις απόψεις μου. Δεν εισακούσθηκα. Όπως και δεν κατόρθωσα με την Σπίθα να επικοινωνήσω ελεύθερα με τον Λαό, για να του αποδείξω ότι υπάρχει λύση εφικτή και αναίμακτη έξω από το Σύστημα. Και ότι αν τη χάσουμε, αυτό σημαίνει ότι στα 1821 δεν έγινε Επανάσταση. Στα 1843 δεν κερδήθηκε Σύνταγμα. Στα 1912 δεν έγιναν οι Βαλκανικοί πόλεμοι, στα 1940 με το ΟΧΙ δεν έγινε Εθνική Αντίσταση και στα 1973 με το Πολυτεχνείο δεν έπεσε η Χούντα. Τόσο κοσμοϊστορική σημασία έδινα στη σημερινή συγκυρία. Πίστεψα με πάθος ότι είναι δυνατή επί τέλους η κατάκτηση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας και γι’ αυτό τον λόγο η τωρινή μου απογοήτευση με οδήγησε στη δραματική μου απόφαση να θεωρώ τον εαυτό μου «νεκρό» πολιτικά.

Συμπτωματικά αυτή η συνάντηση των τεσσάρων έτυχε να γίνει την επομένη μέρα που έβαλα τη λέξη «ΤΕΛΟΣ» κάτω από το έμβλημα της Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών στην Ιστοσελίδα της. Φυσικά «ΤΕΛΟΣ» όχι για την Σπίθα αλλά για τη δική μου ολοκληρωτική αποστράτευση ως μαχόμενου πολίτη, έπειτα από αγώνες 70 χρόνων, μιας και οι απόψεις μου δεν έγιναν τελικά γνωστές στον Λαό ούτε αποδεκτές από τις συγγενέστερες πολιτικές ηγεσίες.  Η συνάντηση αυτή έγινε επίσης την επομένη της δημοσίευσης ενός προφητικού, για άλλη μια φορά, άρθρου μου, στο οποίο έγραφα ότι η Χρυσή Αυγή έχει περάσει στη φάση του αίματος και του θανάτου, με κύριο στόχο την Αριστερά. Θα ήθελα λοιπόν από την «Αυγή» να προβάλει αυτή την έκκληση που διατύπωσα χθες στους παλιούς συνοδοιπόρους μου υπενθυμίζοντας ει δυνατόν, ορισμένα αποσπάσματα από το άρθρο μου εκείνο. Αν δεν τους ενώνει η επίθεση, ας τους ενώσει η άμυνα! Ήδη χθες ήρθε η επιβεβαίωση της προειδοποίησής μου, είχαμε τον πρώτο νεκρό! Ο κίνδυνος είναι πολύ μεγάλος για τη χώρα. Όμως για μας τους αριστερούς (κάθε χώρου ή εκτός «χώρου») είναι άμεσος… Τώρα αρχίζω να σκέφτομαι ότι η τυχαία μας συνάντηση στο διάλειμμα της συναυλίας του Ηρωδείου μπορεί και να μην ήταν τυχαία! Και φυσικά δεν επιτρέπεται να περιοριστεί σε ένα σύνθημα… Γιατί τα όσα ειπώθηκαν μεταξύ μας για την επίθεση στο Πέραμα μπορεί και πρέπει να ξυπνήσουν μέσα μας τους εφιάλτες του παρελθόντος, οι υπεύθυνες ηγεσίες πρέπει να λάβουν έγκαιρα μέτρα σε απόλυτη προτεραιότητα, για να μην ξανασηκώσουν κεφάλι αυτοί που ευθύνονται για τις δύο μεγάλες τραγωδίες του τόπου μας, τον Εμφύλιο Πόλεμο και την Δικτατορία…

Αθήνα,  18.9.2013
Μίκης Θεοδωράκης


Τι πρέπει λοιπόν να κάνουμε, πώς πρέπει να δράσουμε;  

Νομίζω ότι για αρχή μπορούμε να βασιστούμε σε αυτό το απλό, αλλά μεστό κείμενο της Ξενιας Κουναλακη από την εφημερίδα Καθημερινή:
Δέκα αρχές για τη Χ.Α. (πηγή: http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_19/09/2013_533793)


Δέκα αρχές για τη Χ.Α.

Tης Ξενιας Κουναλακη

Ας συμφωνήσουμε τουλάχιστον στα βασικά, έστω τώρα, που είναι ήδη αργά:

1. Η δημοκρατία είναι το μοναδικό όπλο στη μάχη κατά του φασισμού. Στα μαχαίρια τους απαντάμε με θεσμικά εργαλεία.

2. Κάθε καταδίκη, που συνοδεύεται από την προσθήκη «αλλά κι ο ΣΥΡΙΖΑ…» αυτοακυρώνεται, παύει να είναι απερίφραστη καταδίκη. Είναι καταδίκη με αστερίσκους και υπονομεύει το επιχείρημα ότι το μόρφωμα αυτό είναι μοναδικό κι αποσυνάγωγο.

3. Η αστυνομία, όταν κάθεται και παρακολουθεί τη δράση της Χ.Α. με σταυρωμένα χέρια, κινδυνεύει να γίνει συνένοχη. Δεν είναι δυνατόν οι πολίτες να επαφίενται στην ευσυνειδησία της μιας αστυνομικίνας, που συνέλαβε τον δράστη.

4. Η δικαιοσύνη οφείλει να κινηθεί και να διαλύσει τις ομάδες κρούσης της Χ.Α., να ακολουθήσει το σύνθημα του δημάρχου Αθηναίων «Θα τους ταράξουμε στη νομιμότητα». Από την άλλη θα πρέπει να ξεμπροστιάσει την προσπάθεια της Χ.Α. να ενδυθεί εκείνη τον μανδύα της νομιμότητας με αγωγές και μηνύσεις. Ο κ. Κασιδιάρης απείλησε ότι θα καταθέσει αγωγές για συκοφαντική δυσφήμηση επειδή ο δράστης εμφανίστηκε ως μέλος του κόμματός του. Λίγα λεπτά αργότερα ο ίδιος ο δολοφόνος παραδέχθηκε ότι είναι οπαδός της Χ.Α.

5. Δεν υπάρχει πλέον αθώος ψηφοφόρος της Χ.Α. Ολοι έμαθαν τι πρεσβεύει το κόμμα και τις μεθόδους που χρησιμοποιεί για να πετύχει τους στόχους του. Ο οργισμένος κάτοικος του Αγίου Παντελεήμονα και το θύμα του μνημονίου είναι αστείες δικαιολογίες. Ολοι μας υποφέρουμε τα τελευταία χρόνια στον ένα ή τον άλλο βαθμό από την κρίση, αλλά δεν ψηφίζουμε φιλοναζιστικά κόμματα.

6. Τα ΜΜΕ που συμβάλλουν στην εξοικείωση με το φαινόμενο της Χ.Α. και στην αισθητικοποίηση της βίας της, προβάλλοντας κουτσομπολιά για τα στελέχη της και αντιμετωπίζοντας το κόμμα σαν ένα φυσιολογικό πολιτικό σχηματισμό, είναι συνυπεύθυνα για τη γιγάντωση της επιρροής του.

7. Οι δημοσιογράφοι που αποφασίζουν να πάρουν συνεντεύξεις από στελέχη της Χ.Α. ίσως να το ξανασκεφτούν. Ο ορθός λόγος δύσκολα μπορεί να αντιπαρατεθεί με το άναρθρο γρύλισμα.

8. Το έργο των εκπαιδευτικών και των πανεπιστημιακών καθίσταται ακόμη σημαντικότερο. Η κουλτούρα της ανεκτικότητας, η αποδοκιμασία της βίας, η διδασκαλία της σύγχρονης ιστορίας, η διεξοδική συζήτηση γύρω από το Ολοκαύτωμα είναι στη σημερινή Ελλάδα μαθήματα πολύ μεγαλύτερης αξίας από τα μαθηματικά. Πρόσθεση θα μάθουν όλοι, αντιφασισμό λίγοι.

9. Δεν υπάρχει «σοβαρή» Χ.Α., δυνάμει κυβερνητικός εταίρος σε μια συντηρητική κυβέρνηση. Το σχήμα αυτό είναι οξύμωρο. Για όσους είχαν αμφιβολίες, η δολοφονία στο Κερατσίνι θα πρέπει να τις έχει κάμψει.

10. Η ψυχραιμία και η αυτοσυγκράτηση είναι ευθύνη όλων μας. Ο πειρασμός του ρεβανσισμού είναι μεγάλος. Ας αποδείξουμε όλοι ότι είμαστε καλύτεροι από αυτούς.

Επίσης στο διαδίκτυο έχει ανέβει μια αίτηση για να αποδοθούν ποινές στη χρυσή αυγή. Πρέπει να υπογραφεί από όλους μας, διότι την πολιτική πρέπει εμείς οι πολίτες να τη δημιουργούμε, να την περιφρουρούμε και να την επιβάλλουμε στους πολιτικούς μας.

Υπογράψτε και εσείς την αίτηση αυτήν!
Απαιτείται μόνο το όνομά σας και μια διεύθυνση email. Η αίτηση είναι η παρακάτω:
Σαμαρά: Ποινες για τη Χρυσή Αυγή τώρα!
https://secure.avaaz.org/en/petition/TELOS_STO_FASISMO_TORA/?aHnaPeb

Τέλος, είναι παρήγορο ότι υπάρχουν καλλιτέχνες που αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες και παλεύουν ακόμα για την αφύπνιση του κόσμου. Όπως ακριβώς ήταν και ο Φύσσας. Το παρακάτω κείμενο είναι ένα από τα χαρακτηριστικότερα που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο αυτήν τη στιγμή: Κείμενο 11 καλλιτεχνών για τον Παύλο Φύσσα (πηγή: http://www.topontiki.gr/article/58544/Keimeno-11-kallitexnon-gia-ton-Paulo-Fussa)

Κείμενο 11 καλλιτεχνών για τον Παύλο Φύσσα

Κείμενο πολιτικής, ιδεολογικής και κοινωνικής αφύπνισης υπογράφουν 11 καλλιτέχνες από την Kαλλιτεχνική Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης «Αγάπη Ρε+» με αφορμή τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο οποίο προειδοποιούν για «τη νύχτα που θα πέσει οριστικά αν δεν αντιδράσουμε άμεσα».

Αναλυτικά το κείμενο των καλλιτεχνών:

Η στενοχώρια μας σήμερα δεν χωράει σε λόγια και δεν θέλουμε καθόλου να εκμεταλλευτούμε ένα τραγικότατο γεγονός για ανούσια ρητορική. Γίνεται όμως πολύ μεγαλύτερη η θλίψη, όταν σκεφτούμε πως οι τόσες ως τώρα κρυφές ή φανερές δολοφονίες αλλοδαπών δεν συγκίνησαν παρά ένα ελάχιστο κομμάτι της κοινής γνώμης.

Θέλουμε λοιπόν να πούμε μόνο κάτι που σε μας ήταν ξεκάθαρο εξ αρχής: η ουδετερότητα είναι συνενοχή. Δεν μπορούμε να συζητάμε πολιτικάντικα για νεοναζιστικά μορφώματα με κοινοβουλευτικό μανδύα. Η μόνη τους ιδεολογία είναι ο φόνος-καθαρά και ξάστερα. Ένας υποστηρικτής τους -με την ψήφο ή με τα λόγια- δολοφονίες υποθάλπει.

Να γνωρίζει ότι το ξέρουμε. Οφείλουμε να αντιδράσουμε άμεσα-ως πολίτες, όχι ως εκδικητές (δεν θα πέσουμε στην εφιαλτική παγίδα).Αλλιώς-πολύ πιο σύντομα κι απ'ό,τι νομίζουμε-η νύχτα θα πέσει οριστικά.

Σπύρος Γραμμένος
Φοίβος Δεληβοριάς
Στάθης Δρογώσης
Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Γιώργος Καραδήμος
Θέμης Καραμουρατίδης
Κωστής Μαραβέγιας
Νατάσσα Μποφίλιου
Μανώλης Φάμελλος
Μαριέττα Φαφούτη
RadioSol

Άλλα σπουδαία και αξιόλογα κείμενα γύρω από τον φασισμό, μήπως και αφυπνιστούμε, είναι τα εξής:

Το διαδίκτυο όλο βουίζει, αλλά δυστυχώς οι παλαιότερες γενιές δεν έχουν πρόσβαση σε αυτό για να μάθουν την αλήθεια. Εμείς οι νεότεροι οφείλουμε να τους φέρουμε σε επαφή με το μέσο αυτό.

Καλή τύχη δημοκρατία!...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου